(PDF) Translation Project

Translation Project

by

Pelin Sena İskurt

Advisor: Perihan Duygu Tekgül

Submitted to the Translation and Interpreting Department in partial

fulfillment of the degree of Bachelor of Arts in Translation and

Interpreting Studies

YEDITEPE UNIVERSITY

ISTANBUL

JANUARY, 2016

!

2!

INTRODUCTION

Turkey’s admission to the European Union has a unique story

that the European enlargement has never experienced. As a translator

who is interested in the topic specifically, I chose a text about this issue,

make some research and write commentary about its translation. In

addition, I do believe that this translation will be beneficial for Turkish

people who might desire to boost their academic knowledge on the

European integration process. In my graduation project, I will try to

focus on several aspects of the translation of “Turkey and the European

Union: A Journey in the Unknown” written by Nathalie Tocci. The project

will also include a commentary and conclusion. The commentary

explains my translation process and discusses the challenges that I

faced in a commentary in the light of a theoretical background. My aim

is to analyze my translation in the commentary with my identity as a

translator. I tried to create a target text, which is clear, understandable,

and easy to follow for the target audience. I realized my goal by taking

into account factors such as target language and intended audience.

Nathalie Tocci, the author of the source text, is currently the

Deputy Director of Istituto Affari Internazionali and professor at the

University of Tübingen. Her specialized areas consist of European

foreign policy, conflict resolution, the Middle East and the

Mediterranean. She prepared her work in the Center on the United

States and Europe (CUSE) at Brookings. This institution’s research

!

3!

program is based on the transformation of the European Union;

strategies of the possible candidates and impacts of the regions beyond

the borders of the European Union. It also hosts many specific

programs located on France, Italy and Turkey.

To sum up, this paper is based on an international relations text

based on the EU. It consists of an introduction, the source text, the

target text, commentary, and conclusion. I do believe that my

graduation project in this branch of political science will be beneficial

considering my career goals in the future.

!

4!

Turkey and the European Union: A Journey in the Unknown1

Nathalie Tocci

Turkey has always been, is, and will likely remain one of the most

important countries for the European Union. In terms of its significance

for the EU, Turkey stands on par with Russia in the neighborhood, and

a step down after the United States and China on the global scene. The

importance of Turkey for Europe is rooted in the historic ties between

the two sides, dating back to Ottoman times. Be it through war,

diplomacy, commerce, art, cuisine, or intermarriage, Turkey has always

been an integral part of Europe’s history. Over centuries, relations

between the two were characterized by cooperation and convergence

for instance, the deep economic, cultural, artistic, and societal

exchanges between the Ottoman Empire and European powers and

city-states in the fifteenth through to the seventeenth centuries. At the

same time, conflict and competition were rampant, notably the Ottoman

Habsburg wars, until the “European balance of power” in the eighteenth

century. But even in times of war, a code of honour existed between the

warring parties, in a sign of recognition and legitimization of one

another. By the mid nineteenth century, the Ottoman Empire had been

admitted into the Concert of Europe and quickly became party to the

evolving rudimentary international law at the time.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

1 Tocci, Nathalie (2014) Turkey and the European Union: A Journey in the Unknown, Washington:

Brookings (http://www.brookings.edu/~/media/research/files/papers/2014/11/turkey-european-union-

journey-unknown-tocci/turkey-and-the-european-union.pdf)

!

5!

Türkiye ve Avrupa Birliği: Bilinmeyende Bir Yolculuk

Nathalie Tocci

Türkiye, Avrupa Birliği için her zaman en önemli ülkelerden biri

olmuştur ve öyle kalacaktır. Avrupa Birliği açısından önemi

düşünüldüğünde Türkiye, komşuluk ilişkilerinde Rusya ile eşit konumda

yer almıştır, küresel sahnede ise ABD ve Çin’in hemen bir adım

gerisindedir. Türkiye’nin Avrupa için önemi, Osmanlı döneminden beri

çift taraflı tarihi bağlara dayanır. Savaş, diplomasi, ticaret, sanat, mutfak

veya evlilik yoluyla Türkiye, Avrupa tarihinin her zaman tamamlayıcı bir

parçası olmuştur. Yıllar boyunca aralarındaki ilişki, işbirliği ve

yakınsamaya bağlı olarak şekillenmiştir; örneğin, 15. yüzyıldan 17.

yüzyıla kadar Osmanlı İmparatorluğu ile Avrupalı güçler ve şehir

devletleri arasında ekonomik, kültürel, sanatsal ve toplumsal alanda

önemli ölçüde alışveriş gerçekleşmiştir. Aynı zamanda 18. yüzyılda

“Avrupa güç dengesi” sağlanana kadar çatışma ve rekabet, özellikle

Osmanlı-Avusturya Savaşları’nda yaygındı. Fakat savaş döneminde bile

iki tarafın da tanıdığı ve onayladığı etik kuralları vardı. Osmanlı

İmparatorluğu 19. yüzyılın ortalarında Avrupa Uyumu’na kabul edilerek

o dönemde henüz gelişimini tamamlayamayan uluslararası hukukun

ilerleme sürecinin bir parçası olmuştur.

!

6!

This contrasting mix of conflict and cooperation has rested at the

heart of the contested identity construction of both Turkey and Europe

from the very outset. On the one hand, the early Turkish Republican

project was adamant in asserting its European credentials at all costs,

even if this meant playing up the inherited nineteenth century slogan of

the ailing Ottoman Empire as the “sick man of Europe.” On the other

hand, Turkey stood on the frontiers of the early ideas of European

unification in the inter-war years. For pragmatic and strategic reasons,

Turkey was ultimately included in Aristide Briand’s Commission of

Enquiry for European Union within the framework of the League of

Nations, while it was excluded from the more idealistic pan-Europe

proposal sponsored by Richard Coudenhove-Kalergi.

True to history, Turkey’s relations with the European integration

project have been dense, contested, and tortuous since the outset.

Despite their intensity and duration over the decades, the end point of

the relationship remains unknown to this day. In light of this, this paper

briefly recounts the evolution of the EU-Turkey relationship and outlines

three possible scenarios for the future. It concludes by discussing the

implications of these scenarios for the United States.

TURKEY AND THE EU: TOWARDS AN UNCERTAIN FUTURE

The prospect of full membership was embedded in the 1963

Association Agreement between Turkey and the European Economic

Community (EEC).

!

7!

Çatışma ve işbirliğinin bir araya gelerek oluşturduğu bu çelişkili

ilişki, başlangıçtan bu yana hem Türkiye’nin hem de Avrupa’nın kimlik

oluşum yarışının merkezinde yer almaktadır. Öte yandan, Osmanlı

İmparatorluğu’nu “Avrupa’nın hasta adamı” olarak nitelendiren 19.

yüzyıldan kalma söylemin üzerinde durmak gerekse bile, Türk

Cumhuriyeti projesi en başından beri Avrupa kimliğinin gerekliliklerini ne

pahasına olursa olsun yerine getirme konusunda son derece kararlıydı.

Diğer yandan Türkiye, dünya savaşları arasındaki dönemde Avrupa

bütünleşmesinin ilk ortaya atıldığı bağlamda yerini almıştır. Pragmatik

ve stratejik sebeplerden dolayı son olarak Türkiye, Richard

Coudenhove-Kalergi tarafından sunulan nispeten daha idealist pan-

Avrupa önergesinin dışında tutulsa da Milletler Cemiyeti çerçevesi

içindeki Aristide Briand’ın AB Soruşturma Komisyonu’na dahil edilmiştir.

Tarihe bağlı kaldığımızda başından beri Türkiye-AB Bütünleşme

Projesi ilişkileri, yoğun, çekişmeli ve zorlu olmuştur. Yıllar boyunca

şiddetli ve devamlı olmasına rağmen bugün ilişkinin geldiği son nokta

belirsizdir. Bu gerçeğin ışığında makale, kısaca AB-Türkiye ilişkilerinin

gelişimine değinerek geleceğe dair üç senaryoyu anlatacaktır. Makale,

ABD’nin bu senaryolara olan etkisini tartışarak sonlanacaktır.

TÜRKİYE VE AB: BELİRSİZ BİR GELECEĞE DOĞRU

Tam üyelik beklentisi, 1963 yılında imzalanan Türkiye ve Avrupa

Ekonomik Topluluğu (AET) arasındaki ortaklık antlaşmasına dayanır.

!

8!

In 1987, Turkey submitted a formal request for full membership, which

was rejected by the European Commission in 1989 on the grounds that

Turkey manifested grave democratic deficiencies. Notwithstanding, the

door to Turkey’s EU entry was not shut. The Commission’s Opinion on

Turkey’s membership application in 1989 confirmed that Turkey, unlike

Morocco, which also applied for membership in 1987, was eligible for

full EU membership. The prospects for Turkey’s EU membership

brightened in 1996, when Turkey entered the EU customs union,

marking the beginning of higher levels of economic integration and, in

Ankara’s eyes, the prelude to full EU membership. The accession

process was not to begin immediately, however, as in 1997 the

European Council in Luxemburg underlined that Turkey, while eligible,

still did not meet the standards for EU candidacy.

The watershed came in December 1999, when the European

Council in Helsinki granted Turkey its long-sought candidacy, albeit not

opening accession negotiations as was done for all the other

enlargement countries at the time (the Central and Eastern European

countries, Cyprus, and Malta). The argument was that in order to open

accession talks, Turkey had to fulfil the Copenhagen political criteria for

membership and make progress towards resolving the Cyprus problem

as well as bilateral conflicts with Greece.

!

9!

1987 yılında, Türkiye resmi olarak Avrupa Ekonomik Topluluğu’na

(AET) tam üyelik başvurusu yapmış fakat Türkiye'de ciddi demokratik

eksiklikler görülmesi sebebiyle 1989 yılında Avrupa Komisyonu

tarafından reddedilmiştir. Buna rağmen Türkiye'nin AB’ye giriş kapısı

kapanmadı. Türkiye’nin 1989’daki üyelik başvurusu hakkındaki

Komisyon Fikri, aynı zamanda 1987 yılında üyelik başvurusu yapan

Fas'ın aksine, Türkiye’nin AB'ye tam üyelik için seçilebilir nitelikte

olduğunu kabul etmiştir. Türkiye'nin AB üyeliği beklentileri, 1996 yılında

Ankara'nın AB'ye tam üyelik başlangıcı olarak gördüğü yüksek

seviyedeki ekonomik bütünleşmeye işaret eden AB Gümrük Birliği'nin

imzalanmasıyla arttı. Üyelik süreci hemen başlamamıştı fakat 1997'de

Lüksemburg'da toplanan Avrupa Devlet ve Hükümet Başkanları

Konseyi, seçilebilir nitelikte olmasına rağmen Türkiye'nin AB üyesi

olmak için gereken standartları hâlâ karşılayamadığını vurguladı.

1999 yılının Aralık ayında Helsinki'de toplanan Avrupa Devlet ve

Hükümet Başkanları Konseyi, o dönemde her ne kadar Merkezi ve

Doğu Avrupa ülkeleri, Kıbrıs ve Malta gibi diğer ülkelerin katılım

müzakerelerini başlatsa da Türkiye'ye uzun soluklu adaylık vadetmesi

dönüm noktası olmuştur. Türkiye, katılım müzakerelerini başlatmak ve

üye olmak için Kopenhag siyasi kriterlerini karşılamak ve Yunanistan ile

ikili anlaşmazlıklara ek olarak, Kıbrıs Sorunu'nun çözümünde ilerleme

kaydetmek zorundaydı.

!

10!

In turn, the Commission was given a mandate to monitor progress in

Turkey’s domestic performance and to draft an Accession Partnership

document for Turkey, recommending areas for Turkish reform. The EU

also upgraded and adapted its financial assistance to Turkey,

redirecting aid to provide more explicit support for Turkey’s reforms.

The acceleration of Turkey’s reform momentum particularly after

late 2001, defined by many as a “silent revolution” in the country, spilled

into Turkey’s EU accession process, especially when the Copenhagen

European Council in December 2002 concluded that it would determine

whether and when to open accession talks with Turkey in December

2004. The approaching green light for the opening of negotiations set a

target and a timeline in the reform programme of the Justice and

Development Party (AKP) government elected in November 2002.

Turkey’s progress in reforms spurred the December 2004 European

Council to conclude that Turkey “sufficiently” fulfilled the political criteria

and that accession talks could begin in October 2005.

Paradoxically, after the opening of accession negotiations in

2005, the momentum in Turkey’s accession process was lost. Turkey’s

accession negotiations proceeded at a snail’s pace in their early years

and stalled altogether between 2010 and 2013.

!

11!

Bunun karşılığında Komisyon, Türkiye'nin iç işlerindeki ilerleme sürecini

gözlemleyerek reform ihtiyacı duyulduğu alanları belirten “Türkiye için

Katılım Ortaklığı Belgesi” hazırlayacaktı.AB aynı zamanda, Türkiye’nin

reformlarını daha çok desteklemek için yaptığı yardımları yeniden

düzenleyerek Türkiye'ye mali yardımını güncellemiş ve benimsemiştir.

Ülkede çoğunluk tarafından “sessiz devrim” olarak görülen,

özellikle 2001'in sonlarındaki Türkiye'nin reform ivmesi, Türkiye’nin

AB’ye katılım süreci konusunu hızlandırmış; 2002 yılının Aralık ayında

toplanan Kopenhag Zirvesi’nde Türkiye ile katılım görüşmelerine

başlanıp başlanmayacağı ve başlanırsa ne zaman başlanacağı konusu

2004 yılının Aralık ayındaki toplantıda belirleneceği kararına

varmışlardır. Müzakerelerin başlamasına yaklaşıldığını işaret eden yeşil

ışık, 2002 yılının Kasım ayında iktidara gelen Adalet ve Kalkınma Partisi

(AKP) hükümetinin reform programının hedef ve takvimini belirledi.

Reform sürecindeki ilerleme, Avrupa Devlet ve Hükümet Başkanları

Konseyi'ni Türkiye'nin siyasi kriterleri "yeterli" derecede karşıladığı ve

müzakerelerin 2005 yılının Ekim ayında başlayabileceği sonucuna

yöneltti.

Çelişkili olarak 2005 yılında müzakereler başladıktan sonra

Türkiye, katılım sürecindeki ivmesini kaybetti. Türkiye'nin katılım

müzakereleri, ilk yıllarda kaplumbağa hızında ilerledi, daha sonra 2010-

2013 döneminde ise önemli ölçüde hız kaybetmiştir.

!

12!

By mid-2014, a mere 14 out of 35 chapters had been opened and only

one chapter (science and research) provisionally closed. Multiple vetoes

by the European Council, France, and the Republic of Cyprus have

meant that most chapters of the acquis communautaire up for

negotiation are frozen and that no chapter can be provisionally closed.

Since the turn of the century, Turkey has thus been part of the

EU’s accession process. Although the accession process formally

began after decades of contractual ties between Turkey and the

European integration project, the process has been in a comatose state

for the best part of the last decade. For all candidates before Turkey,

the accession process has always culminated in full membership. Yet in

Turkey’s case, the path to membership has been fraught with

roadblocks and hurdles, making the final destination uncertain at best.

The singularity of Turkey emerges vividly from a cursory glance at

the accession timelines of other candidate countries before (and

contemporaneous to) it. Turkey represents the only case of an

accession process that has lasted over a decade. Spain’s accession

process was protracted, particularly considering that at the time the

European Community was far less developed in terms of its laws, rules,

and procedures than it is today. Poland’s accession, alongside other

Central and Eastern member states, also lasted almost a decade.

!

13!

2014 yılının ortasına kadar, 35 fasıldan sadece 14 tanesi tartışmaya

açılmıştır ve sadece bir fasıl (bilim ve araştırma) geçici olarak rafa

kaldırılmıştır. Avrupa Devlet ve Hükûmet Başkanları Konseyi, Fransa ve

Kıbrıs Cumhuriyeti tarafından verilen çoklu vetolar, Topluluk

Müktesebatı'nın müzakere amaçlı birçok fasılının dondurulduğunu ve

hiçbir fasılın geçici olarak rafa kaldırılamayacağını gösterdi.

Yüzyılın başından beri Türkiye, böylece, AB'ye katılım sürecinin

bir parçası olmuştur. Türkiye ve Avrupa bütünleşmesi projesi arasında

yıllar boyunca anlaşmaya dayalı bağlantılardan sonra resmi katılım

süreci başlasa da son on yıldaki sürece en iyimser açıdan baktığımızda

sürecin çıkmaza girmiş olduğunu görmekteyiz. Türkiye'den önceki tüm

adayların katılım süreci hep tam üyelikle sonuçlanmıştır. Fakat Türkiye

örneğinde üyeliğe giden yol, varılacak hedefi bilinmeze sokan tuzak ve

engellerle doludur.

Daha önceki aday ülkelerin katılım sürecine ilk bakışta,

Türkiye'nin farklı olduğu açıkça görülmektedir. Türkiye, katılım süreci on

yıldan fazla süren tek devlet konumuna sahiptir. İspanya'nın katılım

süreci, özellikle Avrupa Topluluğu'nun kanunlar, kurallar ve usüller

açısından günümüze göre çok daha az gelişmiş olması göz önüne

alındığında uzun sürmüştür. Polonya'nın katılımı, diğer Merkezi ve

Doğu üye ülkeleri gibi hemen hemen on yıl sürmüştür.

!

14!

In the case of Poland and Croatia, accession was complicated by the

fact that the EU is far more developed today than during previous

enlargement rounds. Notwithstanding, Turkey clearly stands in a league

of its own. Having applied for European Community membership in

1987, Turkey has been in the accession process for almost three

decades. Unlike any other candidate before it, its membership is

nowhere in sight. Despite all the complications of the enlargement

process to the Western Balkans, few question these countries will

eventually enter the Union. Such certainty does not manifest in debates

about EU enlargement to include Turkey. Notable in this respect is the

programme which Commission President Jean-Claude Juncker

presented to the European Parliament in July 2014: “under my

Presidency of the Commission, ongoing negotiations will continue, and

notably the Western Balkans will need to keep a European perspective,

but no further enlargement will take place over the next five years”. On

Turkey, the Commission President did not utter one word.

Furthermore, EU itself is in a profound state of transformation

since the eruption of the Eurozone crisis in 2010. The crisis has

represented the Union’s quintessential existential moment. This,

coupled with the ensuing deep socio-political cleavages bedeviling the

EU, brought the integration project to a brink.

!

15!

Polonya ve Hırvatistan'da ise durum, AB'nin önceki genişleme

süreçlerine göre bugün daha gelişmiş olması sebebiyle katılım sürecinin

daha karmaşık olmasıydı. Buna rağmen Türkiye kendi liginde yerini

koruyor. 1987 yılında Avrupa Topluluğu'na başvuran Türkiye, yaklaşık

30 yıldır katılım sürecindedir. Önceki diğer adayların aksine Türkiye'nin

üyeliğini bir yere konumlandırmak güçtür. Batı Balkan ülkelerinin

genişleme sürecinin karmaşıklığına rağmen çok az sayıda kişi bu

ülkelerin sonunda Birliğe üye olamayacağını savunmuştur. Türkiye'nin

AB genişlemesine dahil edilme konusundaki tartışmalarda, bu kesinlik

kendini göstermemektedir. Bu bağlamda, Komisyon Başkanı Jean-

Claude Juncker'in 2014 yılının Temmuz ayında Avrupa

Parlamentosu'na yaptığı konuşmada: "Komisyon başkanı olduğum süre

boyunca, sürmekte olan müzakereler devam edecektir ve özellikle Batı

Balkan ülkelerinin Avrupa perspektifini korumaları gerekmektedir, fakat

önümüzdeki beş yılda daha fazla genişleme olmayacaktır" demiştir.

Komisyon Başkanı Türkiye konusundan söz etmedi.

Ayrıca AB'nin kendisi, 2010 yılındaki Avro Bölgesi krizi patlak

verdiğinden beri derin geçiş devleti haline gelmiştir. Kriz, Birliğin

varoluşunu mükemmel bir şekilde temsil etmektedir. AB'yi zora sokan

derin sosyopolitik bölünmelerle birlikte bu durum, bütünleşme projesini

uçurumun kenarına getirmiştir.

!

16!

Either the monetary union would collapse, bringing along with it the

entire European edifice, or the EU would ultimately exit the crisis as a

profoundly transformed deeper Union. Since European Central Bank

President Mario Draghi’s assured he would do “whatever it takes” to

save the single currency in 2013, the spectre of complete fragmentation

has—for the time being—been shelved. And yet, the contours of a post-

crisis EU are still not clearly delineated. Instead, what is clear instead is

that if the EU successfully concludes its banking union, proceeds

towards a fiscal union, bolsters its democratic legitimacy, and tackles

crucial policy challenges spanning across defence, energy, migration,

and infrastructure matters, it will be a profoundly different union from the

one we know today.

Surprisingly, the tumultuous developments in the EU over the last

four years have not had a visible impact on the content of the

enlargement policy. When compared to the heydays of the eastern

enlargement in the early 2000s, there has been a clear reduction of the

political priority attached to enlargement. The Western Balkans and

Turkey have both been victims of this scaling down of European

attention. However, the actual content of the accession process has

remained untouched. While the EU as a whole may evolve into a

federal entity, through concentric circles, hub-and-spokes or multiple

clusters in the years ahead, so far, none of these possibilities have

been factored into the enlargement policy.

!

17!

Ya tüm Avrupa yapısıyla birlikte para fonu çökecek ya da AB en

sonunda daha derin Birlik yapılanmasıyla krizi sonlandıracaktı. Avrupa

Merkez Bankası başkanı Mario Draghi'nin 2013 yılında tek para birimini

korumak adına "gereken her şeyi yapacağını" belirttiği için tam

parçalanma durumu en azından şimdilik ertelendi. Hal böyle iken kriz

sonrası AB sınırları hala açıkça belirtilmemiştir. Ama kesin olan bir şey

varsa o da, eğer AB başarılı bir şekilde finans birliğini gerçekleştirir, mali

birliğe doğru ilerler, demokratik meşruiyetini arttırır ve savunma, enerji,

göçmenlik ve altyapı sorunlarını kapsayan önemli siyasi zorluklarla baş

ederse, şu anda bildiğimizden daha farklı bir derin Birlik yapısı

oluşacağıdır.

Şaşırtıcı olarak son 4 yıl içinde AB'de gerçekleşen çalkantılı

gelişmeler, genişleme politikasının içeriğini gözle görünür şekilde

etkilemedi. 2000lerin başında AB’nin doğu genişlemesinin altın çağıyla

karşılaştırıldığında, genişlemeye bağlı siyasi önceliklerde fark edilir

şekilde azalma görülmektedir. Hem Batı Balkan ülkeleri hem de Türkiye,

Avrupa’nın ilgisinin bu şekilde azalmasından payını almışlardır. Ancak,

katılım sürecinin asıl içeriğine dokunulmamıştır. Bir bütün olarak AB,

yıllar boyunca federal birimden eşmerkezli dairelere, aktarmalı veya

çoklu kümelere doğru evrilse de bu imkanların hiçbiri genişleme

politikasının bir etkeni olmamıştır.

!

18!

Enlargement proceeds in slow-motion, as if the world stood still. And yet

at some point, when the dust settles and the future EU’s contours are

revealed, the enlargement process will necessarily have to catch up

with reality. Whether this will facilitate or hamper EU enlargement

remains to be seen.

For Turkey, the eurozone crisis at a time when the Turkish

economy continued to perform well led the government to take an

increasingly skeptical view of EU membership. Strikingly, then-Prime

Minister of Turkey Recep Tayyip Erdoğan, when addressing the AKP

Congress in 2012, did not include EU membership in his vision speech

for 2023. His minister responsible for relations with the European Union

in Turkey, Egemen Bağış argued that Turkey would probably never

become a member of the Union because of the prejudices of some of its

members. As the Independent Commission on Turkey also noted,

support for EU membership once at 73 percent in 2004, “dropped

dramatically after 2007, hovering between 34 percent and 48 percent

over the last seven years.” This loss of enthusiasm was partly driven by

a growing conviction in Turkey that the country faced double standards

with respect to the accession criteria.

!

19!

Genişleme, sanki dünya durgunmuş gibi ağır çekimdedir. Hal böyle iken

bir noktada bulutlar dağıldığında ve AB'nin gelecek sınırları

belirlendiğinde genişleme sürecinin gerçekle aynı düzeyde ilerlemesi

gerekmektedir. Bunun AB genişlemesini kolaylaştırıp

kolaylaştırmayacağını ya da güçlendirip güçlendirmeyeceğini

önümüzdeki yıllarda göreceğiz.

Avro Bölgesi krizi döneminde Türkiye'nin ekonomisinin iyiye

gitmesi, Ankara hükümetinin AB üyeliğine şüpheyle yaklaşmasına

sebep oldu. Çarpıcı bir şekilde, dönemin Başbakanı Recep Tayyip

Erdoğan, 2012 yılındaki AK Parti Kongresi’ne hitap ederken 2023

vizyon konuşmasında AB üyeliğinden bahsetmemişti. Dönemin AB

Bakanı Egemen Bağış, bazı üye ülkelerin önyargıları sebebiyle

Türkiye'nin asla AB üyesi olamayacağını belirtmişti. Bağımsız Türkiye

Komisyonu'nun da belirttiği gibi AB üyeliğine destek, 2004 yılında %73

oranındayken “2007'den sonra önemli bir azalma görüldüğünü, son yedi

yılda ise %34-48 arasında gidip geliyor.” Bu desteğin azalmasında

Türkiye'ye şart koşulan katılım kriteri konusunda çifte standart

uygulanması görüşünün güçlenmesi, kısmen rol oynamıştır.

!

20!

The vocal (albeit tautological and thus unnecessary) insistence that

negotiations would be “open-ended”, followed by growing calls from

German Chancellor Angela Merkel for a “privileged partnership,” which

was backed by the then French President Nicolas Sarkozy’s Turkey-

scepticism, only hardened Ankara’s views further.

THREE SCENARIOS FOR THE FUTURE

This brief excursion into the evolution of the EU-Turkey

relationship reveals its profound uncertainty. A pessimistic snapshot of

the relationship today points towards a future of progressive

estrangement, competition, if not outright conflict between Turkey and

the EU. At the same time, a longer-term and more dynamic assessment

of the relationship would caution against excessive pessimism, pointing

to the depth and longevity of the relationship and its cyclical ups and

downs over the decades. With this background in mind, this paper will

attempt to map the trajectory of EU-Turkey ties and their possible

evolution in the future. In order to guide this endeavour, this paper sets

forth three scenarios for the future of the EU-Turkey relationship. It

deliberately constructs the three scenarios as ideal types that

oversimplify reality, while acknowledging that in reality not all their

elements may be mutually exclusive. Thus, their purpose is not

descriptive but analytical and their content regulative rather than

constitutive. These scenarios are not meant to be accurate predictions

of the future.

!

21!

Almanya Şanşölyesi Angela Merkel'in "ayrıcalıklı ortaklık" konusunda

birçok kez çağrı yapmasını, daha sonra dönemin Fransa

Cumhurbaşkanı Nicolas Sarkozy'nin Türkiye-şüpheciliğini takiben,

müzakerelerin açık uçlu olması üzerinde sözlü diretmeleri, (her ne kadar

gereksiz yere tekrarlanan ve bu yüzden gereksiz olan) Ankara'nın

görüşlerini daha da sertleştirmiştir.

GELECEK İÇİN OLASI ÜÇ SENARYO

AB-Türkiye ilişkilerinin evrimine doğru bu kısa yolculuk, derin

kuşkuyu gözler önüne serecektir. Bugünkü duruma ilişkin tablo, Türkiye-

AB arasında karşılıksız çatışma olmadığı sürece gelecekte yenilikçi

yabancılaşmaya, rekabete işaret eder. Aynı zamanda ilişkinin uzun

vadede daha aktif bir şekilde değerlendirilmesi, ilişkinin derinliği ile

uzunluğuna ve yıllar boyunca devam eden iniş çıkışlarına işaret eden

aşırı kötümserliğe karşı uyarı niteliğindedir. Bu bağlam göz önünde

bulundurulduğunda makale, AB-Türkiye bağlarının yörüngesine ve

gelecekte mümkün olan evrimini ayrıntılarıyla açıklayacak. Bu çalışmayı

yönlendirmek için makale, AB-Türkiye ilişkisinin geleceğine dair üç

senaryo ortaya koymaktadır. Aslında tüm bileşenlerin ortak olarak

Türkiye’nin üyeliğine özgü olmadığını kabul etmesine rağmen makale,

üç senaryoyu gerçekliği kolaylaştıran ideal plan olarak ele alıyor. Bu

yüzden çalışmanın amacı betimlemeden çok çözümlemedir; ve içeriği

temel olmaktansa düzenleyicidir. Bu senaryoların gelecek için doğru

tahminler olduğunu anlamına gelmemektedir.

!

22!

Rather, they are meant to be terms of reference for an assessment of

the future trajectory of the relationship, and an assessment of whether

Turkey and the EU are likely to tend more towards convergence or

conflict. In what follows, the paper briefly outlines what these three

stylized scenarios might look like.

Competition

A first scenario is that of a growing competition and conflict

between Turkey and the EU. The EU would continue to pretend it is

negotiating membership with Turkey. But even Turkey’s supporters in

the EU would lose faith in the process. Of these supporters some—Italy,

Spain, Portugal—would continue to be primarily concerned with their

recovery from the economic crisis. Others, such as the UK, would be

preoccupied with their own relationship with the EU and the prospect of

Britain’s exit ahead of the 2017 referendum. The Eastern European

members would devote all their foreign policy efforts to confronting a

resurgent Russia in the near abroad. After the 2014 European

Parliament elections, with the formidable rise of populism and the

radical right notably in France, the anti-Turkey constituency at EU level

would grow. With the 2014 turnover of the EU leadership, enlargement

policy would be seriously downgraded in the Juncker Commission. The

Council would not reach a unanimous decision to abandon the

accession process.

!

23!

Aksine, ilişkinin gelecekteki yörüngesinin ve Türkiye ve AB'nin

yakınsama veya çatışmaya doğru ilerlemeye daha yatkın olması

değerlendirmesine referans olma amacını taşır. Daha sonra ise makale

kısaca üç senaryonun nasıl gelişeceğini açıklar.

Rekabet

İlk senaryo, Türkiye ve AB arasında rekabet ve çatışmanın

artacağıdır. AB, Türkiye ile olan üyelik müzakerelerini sürdürüyor gibi

davranmaya devam edecektir. Fakat AB'de Türkiye'yi destekleyen

ülkeler bile sürece dair inançlarını kaybetmektedir. İtalya, İspanya,

Portekiz gibi destekleyen bazı ülkeler öncelikli olarak ekonomik krizi

atlatma ile ilgilenmeye devam edecekler. Diğerleri, örneğin Birleşik

Krallık, kendisinin AB ile olan ilişkisiyle ve ilerideki 2017 referandumuna

göre Birlik’ten çıkma ihtimaliyle meşgul olacaktır. Doğu Avrupa üyeleri,

tüm dış politika çabalarını, yeniden dirilen komşuları Rusya ile

mücadeleye harcayacaklardır. 2014'teki Avrupa Parlamentosu seçimleri

sonrası, popülizmin ve radikal sağın Fransa'da hatırı sayılır şekilde

yükselmesiyle, AB seviyesinde Türkiye karşıtı seçmenler artacaktır. AB

liderliğinin 2014'teki iş hacmiyle beraber genişleme politikası, Juncker

Komisyonu'nun gündemi haline gelerek önemli ölçüde değer

kaybedecektir. Konsey, katılım sürecini feshetme konusunda oy birliğine

varamamıştır.

!

24!

Although Turkey’s EU membership does not garner an EU wide

consensus, a unanimous decision to rescind Turkey’s enlargement

perspective is even less likely.

However, observing these dynamics, the decision to abandon the

process would be taken by Turkey itself. Having won both the

presidency in 2014 and secured a fourth electoral victory at the 2015

parliamentary elections, Recep Tayyip Erdoğan’s AKP would formally

abandon the accession process with much fanfare. With its domestic

hold on power consolidated and populism on the rise in Turkey too, the

AKP would begin to see the EU as more of a liability than an asset. The

assets from the accession process would be considered as no longer

politically feasible. For too long, negotiation chapters were either

opened at a snail’s pace or not opened at all. The prospects for full

membership had been pushed so far down the line, they were no longer

credible. Furthermore, as the unchallenged political force in the county

with the ability to push singlehandedly for reforms, the Turkish

leadership would openly declare it saw no value added in joining the

EU. It would no longer need the EU for its domestic political project. The

Turkish government would continue pushing for reforms it saw fit—

notably on the Kurdish question—but the authoritarian and populist bent

that has characterized Turkish leadership in recent years, such as the

backsliding on fundamental freedoms and the erosion of checks and

balances would significantly deepen.

!

25!

Türkiye'nin üyeliği, AB'nin mutabakatını elde edemese de Türkiye'nin

genişleme görüşünü feshetmek bile daha olasılık dışıdır.

Fakat bileşenler gözlemlediğinde süreci feshetme kararı

Türkiye'nin kendisi tarafından verilecektir. 2014 yılında

Cumhurbaşkanlığı seçimini kazanıp 2015 meclis seçimlerinde de

dördüncü seçim zaferini garanti altına alarak Recep Tayyip Erdoğan

AKP'si, resmi olarak katılım sürecini kutlamalarla feshedecektir. AK

Parti hükümeti, iç politikada sağlam güce sahip olması ve Türkiye'de de

popülizmin artmasıyla AB'yi değerli bir varlıktansa bir sorumluluk olarak

görmeye başlayacaktır. Katılım sürecinin değeri, artık siyasi olarak

uygulanabilir görülmemektedir. Çok uzun zamandır müzakere fasılları

ya kaplumbağa hızında ilerliyor ya da hiç açılmıyor. Tam üyelik

beklentileri, şimdiye dek ertelenmiş ve artık inandırıcılığını yitirmişti.

Türkiye'nin liderleri ayrıca tek elden yönetilen reformları erteleme

becerisiyle birlikte ülkede tartışmasız kabul edilen siyasi bir güç olarak

AB'ye girmenin ülkeye herhangi bir değer katmayacağını açıkça ilan

edecektir. İç politika projelerinde Türkiye, artık AB'ye gereksinim

duymayacaktır. Türkiye hükümeti, özellikle Kürt Sorunu’na yönelik

uygun reformlar için çaba harcamaya devam edecektir, fakat son

yıllarda Türkiye'nin liderliğini şekillendiren otoriter ve popülist pürüzler,

örneğin temel özgürlükler ve kontrol ve dengelerin bozulması, önemli

ölçüde derinleşecek.

!

26!

Thus, a solution to the Kurdish question would be partial and

unsustainable at best. For Turkey, the EU accession process would

represent a liability: an annoying reminder of the country’s democratic

deficits. In the government’s eyes, time would have come to put an end

to the hypocrisy.

In this scenario, Turkey would not necessarily head towards

economic crisis. As a country lacking natural resources whose

development hinges on integration in the global economy, Turkey would

continue reaching out to regional and global markets as a trading state.

There would also be an effort to maintain a degree of discipline in its

macroeconomic policies. Turkey’s openness would also include the EU,

which would remain its greatest economic partner. However, the

contractual basis for the EU-Turkey economic relationship would be

scaled down from a customs union to a free trade agreement. Given the

absence of a membership perspective, the downsides of the customs

union —notably the fact that Turkey must automatically comply with the

terms of free trade agreements the EU signs with third countries without

the latter having an obligation to conclude free trade agreements with

Turkey—would simply be too high. The political class in Turkey would

agree on the desirability of scaling down the economic relationship with

the EU, freeing its hands to pursue a pro-active and reciprocal external

trade policy. Thus, Turkey would sign free trade agreements with a wide

range of countries and regional groupings.

!

27!

Bu yüzden, Kürt Sorunu’na yönelik çözümler taraflı ve sürdürülemez

olacaktır. Türkiye için AB'ye katılım süreci, sorumluluk anlamına

gelmektedir: ülkelerin demokratik eksiklerini hatırlatıp duran bir

kurumdur. Hükümete göre, zamanla bu ikiyüzlülük bitecektir.

Bu senaryoda Türkiye, ekonomik krizi yönetmekten sorumlu

değildir. Gelişimi küresel ekonomideki bütünleşmeye dayalı doğal

kaynaklar açısından yetersiz olan Türkiye, bölgesel ve küresel piyasada

ticaret devleti olarak büyümeye devam edecektir. Ayrıca,

makroekonomik politikalar temelinde disiplinin derecesini sürdürme

çabası da olacaktır. Türkiye'nin dışarıya açık olması aynı zamanda

AB’nin en büyük ekonomik ortağı olarak kalmasını sağlayacaktır. Ancak

AB-Türkiye ekonomik ilişkisinin anlaşmaya dayalı temeli, gümrük

birliğinden serbest ticaret antlaşmasına geçerek değeri azalacaktır.

Üyeliğin olmayışını göz önünde bulundurarak, özellikle AB’nin diğer

ülkelerle imzaladığı antlaşma şartlarını Türkiye'nin doğrudan

uygulamakla hükümlü olması ve diğer ülkelerin Türkiye ile serbest

ticaret antlaşması yapma zorunluluğunun olmaması en önemli gümrük

birliği dezavantajlarından biri olacaktır. Türkiye'deki siyasi sınıf, önetkin

ve karşılıklı dış ticaret politikasını sürdürmek için hareket özgürlüğü

veren, AB ile ekonomik ilişkinin indirgenmesi taraftarı olacaktır. Bu

yüzden, Türkiye, birçok ülke ve bölgesel grupla serbest ticaret

antlaşması imzalayacaktır.

!

28!

The EU would be one among many that was no longer a privileged

partner. This would allow the export-oriented Turkish economy to

continue growing. However, political interference in markets would

grow, structural reforms would remain incomplete, and the government

would increasingly reverse hallmark regulatory reforms of the early

2000s. As a consequence, Turkey would sustain only a 2-3 percent

average growth rate that would not be sufficient to jump into the high-

income country category.

In security terms, Turkey would increasingly behave like a “lone

wolf,” acting unilaterally, bilaterally, or multilaterally with European and

non-European partners alike on a transactional basis depending on the

issue at stake. Ankara would be increasingly drawn into the turmoil

bedevilling the Middle East and Eurasia pursuing policies marked by

distinctive sectarian undertones. Be it in Syria, Libya, Egypt, or

Palestine, Turkey would automatically side with Sunni Muslims, above

all those representing Islamist (and in particular Muslim Brotherhood)

politics. Its policies in the Middle East would be viewed in Europe with

scepticism and concern. Furthermore, the unsolved Cyprus conflict

would continue to block a constructive relationship between the EU and

NATO. Occasional dialogue and cooperation with the EU would take

place, but as a whole both Turkey and the EU would watch one another

with circumspection and no longer see each other as partners of choice.

!

29!

AB, artık ayrıcalıklı ortaklardan biri olmayacaktır. Bu, ihracata yönelik

Türk ekonomisinin büyümesine yardımcı olacaktır. Ancak piyasaya

siyasi müdahale artacak, yapısal reformlar yarım kalacak ve hükümet

2000’li yılların başındaki nitelikli ve düzenleyici reformlardan

vazgeçecektir. Sonuç olarak Türkiye, ortalama sadece %2-3'lük bir

büyüme oranı sağlayacak; bu da yüksek gelirli ülke kategorisine

geçmek için yeterli olmayacaktır.

Güvenlik açısından Türkiye git gide "yalnız kurt" tavrını

benimseyecek, hem Avrupa'da hem de Avrupa dışındaki ortaklarıyla

sürdürdüğü tek yönlü, çift yönlü veya çok yönlü ilişkilerde her bir

durumun koşullarına göre karar verecektir. Ankara belirli mezhepçi

eğilimin politikalarını benimseyen Ortadoğu ve Avrasya'yı zora sokan

karışıklıkların içine doğru sürüklenecektir. Suriye, Libya, Mısır ya da

Filistin'de olduğu gibi Türkiye doğrudan tüm İslamcı politikaları (özellikle

Müslüman Kardeşleri) temsil edenlerden önce Sünni Müslümanların

tarafında olacaktır. Ortadoğu'daki politikaları, Avrupa'da şüphe ve

endişe ile karşılanacaktır. Dahası, çözülmemiş Kıbrıs Sorunu, AB ve

NATO arasındaki yapısal ilişkiyi engellemeye devam edecektir. Zaman

zaman AB ile meydana gelen diyalog ve işbirliği görüşmeleri yapılır

fakat bir bütün olarak, Türkiye ve AB birbirlerine tedbirli bir şekilde

yaklaşacak ve birbirlerini alternatif ortak olarak görmeyecektir.

!

30!

In terms of energy, Turkey would continue to act as an important

partner for the EU, but Ankara would not adopt the EU energy acquis

given the suspension of the accession process. In addition, it would not

accede to the Energy Community and it would continue to depend

heavily on Russian gas. Azerbaijan’s control over the Turkish gas

network would hamper Turkey’s potential to allow other energy

sources—namely from the Eastern Mediterranean and Iraq—to reach

Europe through Turkey. Furthermore, the persistence of the Cyprus

conflict and the continuing tensions in Israeli-Turkish relations would

translate into Eastern Mediterranean gas being liquefied and sold to

Asian markets rather than becoming a valuable additional resource in

the EU’s energy security equation. Neither Cyprus nor Israel would feel

comfortable exporting gas to or through Turkey.

In regards to migration and mobility, Turkey’s migration transition

would remain incomplete. Its level of economic development would be

such that alongside growing immigration from Africa, Eurasia,and the

Middle East, Turks would continue immigrating into Europe, albeit at the

reduced levels witnessed over the last decade. With deepening turmoil

in the southern neighbourhood, irregular transit migration from Turkey

into the EU would persist as a thorn in the side of the relationship, while

Turkey’s open visa policy towards its neighbours would continue to

raise eyebrows in Brussels.

!

31!

Enerji bakımından Türkiye, AB için önemli bir ortak olmaya

devam edecektir fakat Ankara katılım sürecini erteleyen AB enerji

muktesabatını uygulamayacaktır. Ek olarak, Enerji Topluluğu'na

katılmayı kabul etmeyecek ve gaz konusunda büyük oranda Rusya'ya

bağlı olmaya devam edecektir. Azerbaycan'ın Türk doğalgaz ağı

üzerindeki denetimi, isim vermek gerekirse Doğu Akdeniz ve Irak'tan

gelen diğer enerji kaynaklarının Türkiye üzerinden Avrupa'ya ulaştırma

potansiyelini arttıracaktır. Ayrıca Kıbrıs Sorunu’nun devam etmesi ve

İsrail-Türkiye ilişkilerindeki gerilim, AB enerji güvenlik dengesine ek

kaynak olmaktansa Doğu Akdeniz gazının sıvılaştırılıp Asya piyasasına

satılmasıyla sonuçlanacaktır. Ne Kıbrıs ne de İsrail rahatça Türkiye'ye

ya da Türkiye'den doğalgaz ihraç etmeyecektir.

Göç ve hareketlilik bakımından Türkiye’de göç süreci

tamamlanamayacaktır. Ekonomik gelişim seviyesi, Afrika'dan,

Avrasya'dan ve Ortadoğu'dan gelen artan göçmenlerle aynı dengede

olacak, her ne kadar yıllara göre azalma görülse de Türkler Avrupa'ya

göç etmeye devam edecekler. Türkiye'nin komşularına uyguladığı açık

vize politikası, Brüksel'e karşı hoşnutsuzluğun artmasına sebep

olmasına rağmen güney komşulardaki karışıklıklar ve Türkiye'den AB

sınırlarına doğru düzensiz transit göçler sorun olmaya devam edecektir.

!

32!

The double deal reached in December 2013 on a readmission

agreement and visa liberalization roadmap would break down, as a

Turkey estranged from the EU would fail to garner the necessary

qualified majority in the Council of the EU on visa liberalization. In turn,

Ankara would step back from its commitments on readmission.

Growing political, economic, security, and societal estrangement

would finally impact upon the ideational relationship between Turkey

and the EU. Both Turks and Europeans would end up agreeing Turkey

is not a European country, which would noticeably complicate the

integration of Turkish migrant communities into the EU, who would

become increasingly susceptible to the diaspora policies of the Turkish

government aimed at leveraging EuroTurks for the purposes of self

aggrandisement.

Cooperation

A second scenario would see the EU and Turkey reaching a new

framework for cooperation based on respective complementarities. In

this scenario, both sides would abandon the accession process, but like

an engaged couple that consensually acknowledges they were never

meant for one another, the EU and Turkey would abandon their

wedding plans, and instead remain good friends. Turkey’s domestic

political development would unfold independently of the EU.

!

33!

2013 yılının Aralık ayında, gerikabul konusunda çifte antlaşmaya varıldı

ve Türkiye'nin AB'den uzaklaşması, vize serbestisi konusunda AB

Konseyi'nde gereken nitelikli çoğunluğa varılamadığından, vize

serbestisi haritası bozuldu. Buna karşılık, Ankara gerikabul konusundaki

sözlerinden vazgeçecektir.

Büyüyen siyasi, ekonomik, ve sosyal konularda ve güvenlikte

yabancılaşma, en sonunda Türkiye ve AB'nin düşünsel ilişkini

etkileyecektir. Hem Türkler hem de Avrupalılar, Türkiye'nin Avrupa

ülkesi olmadığı konusunda anlaşmaya varacaklar; bu kanı da ego

tatmini amacıyla AvroTürkleri kullanmayı planlayan Türk hükümetinin

diaspora politikalarına gittikçe şüpheyle yaklaşan AB ile Türk göçmen

topluluklarının bütünleşmesini önemli ölçüde zora sokacaktır.

İşbirliği

İkinci senaryo, ilgili tamamlayıcılara dayalı işbirliği için AB ve

Türkiye'nin yeni bir boyuta ulaşacağını öngörmektedir. Bu senaryoda,

her iki taraf da müzakere sürecini feshedecek fakat birbirlerine asla

uygun olmadıklarını kabullenen nişanlı çiftler gibi düğün planlarından

vazgeçip arkadaş kalacaklar. Türkiye'nin siyasi iç gelişimi AB'den

bağımsız biçimlenecektir.

!

34!

Turkey’s government would develop into an increasingly centralized

presidential or semi-presidential system with autonomy granted to the

Kurdish community. Despite failing to achieve a new civilian constitution

under the presidency of Recep Tayyip Erdoğan, Turkey would resolve

its decades-old Kurdish question on the basis of amnesty to PKK

militants and some form of territorial autonomy or the south-east. At the

same time, Turkey would witness an increasingly centralized system of

power, in which checks and balances rule of law weakens and civic

rights and freedoms are curtailed. The EU would continue to express

praise for steps like the Kurdish peace process and criticism for

setbacks like the erosion of separation of powers and rule of law, but its

sway over Turkey’s political dynamics would be on a par with that of the

United States, creating ripples without lasting impact.

Turkey would conclude that it is in its national interests to

maintain a multi-vectored foreign policy, which does not accord

exclusive privileges to any one partner. After much soul-searching, it

would admit that it sees no place for itself in the tightly integrated Union

that would rise from the ashes of Turkey and the European Union A

Journey in the Unknown 8 the eurozone crisis. These feelings would

intensify if sovereignist member states such as the UK exit or redefine

their relationship with the EU. At the same time, Turkey would openly

admit that partnering with the EU on a functional basis would

be in its best interest.

!

35!

Türkiye hükümeti giderek Kürt toplumuna özerklik veren merkezi

başkanlık ya da yarı başkanlık sistemini benimseyecektir. Recep Tayyip

Erdoğan başkanlığında yeni sivil anayasa oluşturulamamasına rağmen

Türkiye, PKK militanlarını affederek ve güneydoğu bölgesinde karasal

özerklik vererek yıllarca süren Kürt Sorunu’nu çözecektir. Aynı zamanda

Türkiye, giderek hukuk devletinin zayıfladığı ve sivil hak ve özgürlüklerin

azaldığı merkezi sistem gücüne sahip olacaktır. AB, Kürt barış süreci

gibi adımları övmeye ve güçler ayrılığı ve hukuk devleti kavramlarındaki

yozlaşmayı eleştirmeye devam edecek, Türk siyasi dinamikleri

üzerindeki egemenliği, sürekli devam eden, etkisi olmadan karışıklık

yaratan ABD'ninkiyle ile eşit olacaktır.

Herhangi bir ortağına ayrıcalık tanımayan çok vektörlü dış

politikasını sürdürmek için Türkiye, ulusal çıkarları gözetmesi gerektiği

sonucuna varacaktır. Uzun bir iç hesaplaşmadan sonra Türkiye, Avro

Bölgesi krizinde küllerinden tekrar doğan sıkı sıkıya bütünleşmiş Birlik'te

kendine uygun bir yer olmadığını kabul edecektir. Eğer Birleşik Krallık

gibi egemen üye devletler, AB ile ilişkilerini bitirir ya da yeniden

düzenlerse bu düşünceler artacaktır. Aynı zamanda, Türkiye açıkça

AB'yi işlevsel temele dayalı ortak olarak görmenin, ulusal çıkarlarını en

iyi şekilde etkileyeceğini kabul edecektir.

!

36!

The formerly taboo concept of a “privileged partnership”, originally

coined by Angela Merkel, would become championed by Turkey itself,

albeit worded differently. The EU, for its part, would sigh in relief.

Particularly for opponents of Turkey’s EU membership in Paris, Berlin,

and Vienna, Ankara’s gracious abandonment of the process without any

slamming of doors would be seen as the best of possible worlds.

In this scenario, the EU-Turkey customs union would persist and

be upgraded to cover services, public procurement, and possibly

agricultural products as suggested by the World Bank. Such a

development may also be driven by the prospect of negotiations

between the EU and the U.S. on a Transatlantic Trade and Investment

Partnership (TTIP) being concluded. In order to hedge against the trade

diversion risk stemming from TTIP, Turkey would either succeed

(alongside NAFTA and EFTA countries) to “dock” itself to TTIP, or

pursue a twofold strategy of seeking a free trade agreement with the

U.S. alongside an expansion of the customs union with the EU to all

policy areas covered by TTIP. In this scenario, it would be in the EU’s

interest to ensure that Turkey is given a chance to “dock” as long as

TTIP is indeed concluded with provisions that allows for its

enlargement.

Cooperation on security matters would also deepen. Since 2010,

foreign policy cooperation between the EU and Turkey has expanded.

!

37!

İlk olarak Angela Merkel tarafından ortaya atılan, eski tabu

kavramlarından "ayrıcalıklı ortaklık" kavramı, her ne kadar farklı bir

şekilde dile getirilse de Türkiye galip gelecektir. AB ise rahat bir nefes

alacaktır. Paris, Berlin ve Viyana'da özellikle Türkiye'nin AB üyeliğine

karşı çıkanlar, Ankara'nın kapıyı çarpmadan süreci terk etmesini

mümkün dünyaların en iyisi olarak görecektir.

Bu senaryoda, AB-Türkiye gümrük birliği var olmaya devam

edecek ve hizmet, kamu ihaleleri ve mümkünse Dünya Bankası'nın

önerdiği tarım ürünlerinin kapsamını arttıracaktır. Böyle bir gelişme de

Transatlantik Ticaret ve Yatırım Ortaklığı'nın (TTIP) sonucu üzerine AB

ve ABD arasındaki müzakere ihtimalleriyle şekillenecektir. TTIP'den

kaynaklı, ithal edilen ürünlerin değişme riskine karşı önlem alabilmek

için Türkiye, ya kendisini Transatlantik Ticaret ve Yatırım Ortaklığı'na

“eklemlemeyi” başaracak, ya da AB gümrük birliğinde TTIP'nin

kapsamındaki tüm politika alanlarının genişletilmesiyle beraber, ABD ile

serbest ticaret antlaşması imzalamak için çift taraflı strateji

benimseyecektir. Bu senaryoda TTIP, genişlemeyi mümkün kılan

hükümleri gerçekten tamamladığı sürece Türkiye'ye “eklemlenme”

şansının verilmesi, AB'nin çıkarlarını destekleyen bir durumdur.

Güvenlik konularında da işbirliği artacaktır. 2010'dan beri, AB ve

Türkiye arasındaki dış politika işbirliği genişletilmiştir.

!

38!

The Turkish Foreign Minister has occasionally participated in the EU’s

informal foreign ministers meetings (known as Gymnich meetings) and

has attended meet ings with the EU’s Foreign Affairs Council, both

individually and with Foreign Ministers of other EU candidate countries.

These fora for high-level dialogue would be institutionalized and

regularized. They would also be complemented with regular meetings at

director and working group levels. Institutionalized foreign policy

dialogue would not automatically lead to cooperation. In fact, Turkish

and European foreign policies would only converge on specific topics

and occasions. But institutionalized dialogue would serve to gauge

respective foreign policy positions and strategies, seeking concrete

cooperation avenues if and when both sides saw fit. Foreseeably, there

could be useful cooperation on some dossiers, notably the Balkans,

while positions on Middle Eastern and Eurasian questions would only

partially and occasionally overlap. One only needs to think about the

partial convergence of views between Turkey and the EU on issues

such as the Ukraine crisis, the ISIS threat or the conflict in Gaza to

appreciate the limits of foreign and security policy cooperation in this

scenario.

Additionally, there would be functional cooperation on asylum,

immigration, and visa policies. Turkey would obtain visa free entry into

the EU after much lobbying with EU member states.

!

39!

Türkiye Dışişleri Bakanı, AB'nin dışişleri bakanlarının yer aldığı resmi

olmayan toplantısına (Gymnich toplantıları olarak bilinir) katılmış, AB

Dışişleri Konseyi toplantılarında, hem tek başına hem de diğer AB adayı

ülkelerin Dışişleri bakanlarıyla boy göstermiştir. Bu forumlarla yüksek

seviyedeki diyalog kurumsallaşacak ve düzenli hale gelecek. Aynı

zamanda, direktör ve çalışma grupları seviyesinde düzenli toplantılarla

desteklenecektir. Kurumsal dış politika diyaloğu, doğrudan işbirliğiyle

sonuçlanmamaktadır. Hatta, Türk ve Avrupa dış politikaları, sadece

belirli konu ve durumlarda ortak noktada buluşur. Fakat kurumsallaşmış

diyalog, her iki taraf da uygun gördüğünde/görürse, somut işbirliği

alanlarının oluşmasını amaçlayan dış politika konumu ve stratejilerini

ortaya çıkarır. Öngörüldüğü şekilde, Ortadoğu ve Avrasya sorunlarına

olan tutumları kısmen ve ara sıra örtüşse de bazı ortaklıklar yoluyla

özellikle Balkanlarda yararlı bir işbirliği kurulabilir. Bu senaryodaki

dışişleri ve güvenlik politikası işbirliğinin sınırlarını kavramak için,

Ukrayna krizi, IŞİD tehditi, ya da Gazze çatışması gibi konularda,

Türkiye ve AB görüşlerinin bir bölümünün ortak noktada buluştuğunu

hatırlamak yeterlidir.

Ayrıca iltica, göç ve vize politikalarında işlevsel işbirliği olacaktır.

Türkiye, üye devletlerle uzun görüşmelerden sonra, AB'ye vizesiz giriş

hakkı elde edecektir.

!

40!

Its solid cooperation on readmission, the tightening of its borders, and

upgrading of its migration governance would all contribute to the

successful conclusion of a visa liberalization roadmap. Furthermore, EU

member states would agree on the need to eliminate the visa restriction

on Turkey, which for years has caused tension in the relationship.

Particularly, in view of the faded prospect of EU membership, EU

member states would agree on the need to grant Turkish nationals visa

free entry to the EU as a consolation prize.

On energy policy, the Azerbaijan-Turkey-EU linkage through

TANAP and TAP would persist, but this would only represent a partial

response to the EU’s energy security puzzle. The Southern Corridor

would not be fully realized as a corridor of multiple routes transporting

multiple energy sources, while Turkey would fail to develop into an

energy hub for Europe. This is because Turkey would not implement the

EU’s energy acquis, and its close relationship with Azerbaijan coupled

with troubled relations with Iraq, Israel and Iran would prevent it from

becoming a reliable hub for multiple sources of energy for Europe.

Lastly, there would probably not be a resolution of the Cyprus

conflict. Nonetheless Turkey would implement the Additional Protocol to

the customs union agreement vis à-vis Cyprus.

!

41!

Sınırları güçlendiren ve göç yönetimini geliştiren geri kabul süreci

üzerine somut işbirliği, vize serbestisi yol haritasının başarılı bir şekilde

sonuçlanmasına katkı sağlayacaktır. Dahası, AB üye devletleri, Türkiye

ile ilişkilerinde yıllardır gerilime yol açan vize sınırlamasını kaldırmanın

gereklilikliği konusunda hemfikir olacaklar. Özellikle AB üyelik hayalinin

soluk ışığında üye devletler teselli olarak Türk vatandaşlarının AB'ye

vizesiz giriş yapmaları gerektiğini kabul edecekler.

Enerji politikası konusunda TANAP ve TAP'ın aracılığıyla

Azerbaycan-Türkiye-AB bağlantısı devam edecektir, fakat bu, AB'nin

enerji güvenliği çıkmazına kısmen cevap verebilecektir. Türkiye Avrupa

için bir enerji rotası olamazken Güney Koridoru aslında, birçok enerji

kaynağını taşıyan çoklu rota koridoru olarak geliştirilemeyecektir. Bunun

sebebi, Türkiye'nin AB'nin enerji müktesebatını uygulamaması ve Irak,

İsrail, ve İran ile istikrarsız ilişkileriyle birlikte Azerbaycan ile yakın ilişki

içinde olması, Avrupa’nın güvenebileceği çoklu enerji rotalarından

olmasını engelleyecektir.

Son olarak, Kıbrıs Sorunu, büyük ihtimalle sonuçlanamayacaktır.

Buna rağmen Türkiye, Kıbrıs'a karşılık, gümrük birliği antlaşmasının Ek

Protokolü'nü uygulayacaktır.

!

42!

While this would be inconsequential as far as accession negotiations

are concerned, given their formal interruption in this scenario, the

implementation of the Additional Protocol would greatly improve the

climate of relations between Turkey, Cyprus and the EU and possibly

facilitate Turkish-Cypriot participation in the EU’s internal market.

Convergence

The final scenario illustrates Turkey’s convergence with the EU

through full membership. This scenario foresees the European Union

exiting its current crisis and refocusing on the enlargement process

towards both the Balkans and Turkey and possibly other Eastern

neighbours. A post-crisis EU would feature a more integrated core

consisting of the eurozone—which would complete its monetary union

through a functioning banking union in addition to accelerated steps

towards fiscal union. But deeper integration would also spill into other

policy domains, notably in areas of security, energy and migration

policy. In these areas, geographic “cores” of the EU may be limited to

the inner core of eurozone member states, but could also extend to

comprise all EU members. Deeper EU integration coupled with a

revamped enlargement agenda through differentiated integration would

allow new members such as Turkey to enter the EU, but not necessarily

its most federal elements. The success and sustainability of this model

would hinge on the United Kingdom’s enduring, yet remodeled,

membership in the EU’s “outer circle”.

!

43!

Bu senaryoda resmi olarak kesintiye uğrayan katılım müzakereleri

açısından önemsiz görünse de Ek Protokol’ün uygulanması, Türkiye,

Kıbrıs ve AB arasındaki ilişkinin iklimini olumlu etkileyecek ve büyük

ihtimalle Kıbrıs Türklerinin AB iç piyasasına katılımını kolaylaştıracaktır.

Yakınsama

Son senaryo, tam üyelik konusunda Türkiye ve AB’nin bir noktada

buluştuğunu ele alır. Bu senaryo, Avrupa Birliği'nin son dönemdeki

krizin üstesinden geldiğini ve hem Balkanlar ve Türkiye ile hem de

büyük ihtimalle diğer Doğu komşularıyla olan genişleme sürecine tekrar

odaklanacağını öngörür. Kriz sonrası AB, mali birliği arttıran adımlara ek

olarak işler durumdaki banka birliği yoluyla para birliğini tamamlayacak

Avro Bölgesi’ni oluşturan merkez konumdaki AB devletlerinin daha da

bütünleşmesini sağlayacaktır. Fakat daha geniş kapsamlı bir

bütünleşme, diğer politika alanlarına, özellikle güvenlik, enerji ve göç

konularına da nüfuz edecektir. Bu alanlarda, AB'nin coğrafi "çekirdeği"

Avro Bölgesi üye ülkeleri iç çekirdeğiyle sınırlanabilir, fakat aynı

zamanda tüm AB ülkelerini kapsayacak şekilde oluşturulacaktır.

Farklılaştırılmış bütünleşme vasıtasıyla yenilenmiş bir genişleme

gündemi ile beraber daha geniş kapsamda gerçekleştirilecek AB

bütünleşmesi, Türkiye gibi yeni üyelerin en federal unsurları olmasa da

AB'ye girmesini sağlayacaktır. Bu modelin başarısı ve sürdürebilirliği,

İngiltere’nin dayanıklı fakat AB’nin dış çevresinde yeniden düzenlenen

üyeliğine bağlıdır.

!

44!

Within this new governance model for the EU, enlargement in general

and enlargement to include Turkey in particular would become

significantly less divisive. Turkey would opt to remain in the outer circle,

so long as it were in the company of other “heavyweight” member states

such as the U.K. and its EU membership would become less contested

by “inner core” members such as France and Germany.

Turkey’s full membership in the EU—but not in the eurozone—

would provide sufficient support for the country to complete its transition

to a mature liberal democracy. This could include a definitive and

comprehensive resolution of the Kurdish question through a new civilian

constitution enshrining an inclusive definition of citizenship and the full

extension and consolidation of rights and freedoms. This transition

would experience ups and downs, but the general trend would be uphill.

Turkey’s economic development would go hand in hand with its

political transition. Turkey would continue opening up to regional and

global markets, but economic anchoring to the EU would deepen in

terms of the share and quality of trade and investment. Interestingly,

2013 has already marked a turning point in Turkey’s external trade.

While previous years saw a progressive reduction of the EU’s share of

Turkey’s exports, that percentage is rising again, while Turkey’s share

of exports to Russia, Iran, Iraq and China is falling. Although Turkey’s

overall increase in exports for the first 7 months of 2013 to 2014 was 6

percent, its share of exports to the EU was more than double that figure.

!

45!

AB'nin yeni yönetim modeli kapsamında genel olarak genişleme ve

genişlemeye özellikle Türkiye'yi dahil etme, daha az bölünme

yaratacaktır. Birleşik Krallık gibi ağır siklet üye devletlerin desteği

olduğu sürece Türkiye, dış çevrede kalmayı tercih edecek ve AB üyeliği

Fransa ve Almanya gibi "iç çekirdek" üyeleri ile daha az rekabet

edecektir.

Türkiye'nin, Avro Bölgesi’ne olmasa da AB'ye tam üyeliği, ülkenin

olgunlaşmış liberal demokrasi evrimini tamamlaması için gerekli desteği

sağlayacaktır. Vatandaşlığın tanımını genişleten ve hak ve özgürlükleri

arttırıp sağlamlaştıran yeni sivil anayasa ile Kürt Sorunu'na dair kesin ve

kapsamlı bir çözüm sunacaktır. Bu geçiş süreci, inişli çıkışlı olsa da

genel olarak yokuş yukarı olacaktır.

Türkiye'nin ekonomik kalkınması, politik geçiş sürecine paralel

ilerleyecektir. AB'ye olan ekonomik bağ, ticaret ve yatırımın payı ve

kalitesi açısından güçlense de Türkiye, bölgesel ve küresel piyasalara

bağlı açılımlara devam edecektir. 2013 yılı şaşırtıcı bir şekilde dış ticaret

konusunda Türkiye için bir dönüm noktası olmuştur. Geçmiş yıllarda

AB'nin Türkiye ihracat payında büyük bir azalma görülse de, Rusya'ya,

İran'a, Irak'a ve Çin'e olan Türkiye ihracat hisselerinde düşüş olmasına

rağmen, bu oran tekrar artmaktadır. 2013-2014 döneminin ilk 7 ayı

içinde Türkiye'nin ihracattaki genel artışı %6 olmasına rağmen AB'nin

ihracat payı bu oranın iki katından fazlaydı.

!

46!

Through such anchoring, Turkey would also tackle its major structural

economic deficiencies: it would achieve a higher savings rate, cure its

chronic current account imbalances, reach a healthier energy mix,

invest in education and R&D, and assure a complete separation

between politics and economic markets. These are adjustments and

reforms that Turkey needs to carry out if it is going to avoid the “middle

income trap.”

Given Turkey’s full membership would entail a resolution of the

long-standing Cyprus question, this scenario would also see strides

forward in the security and energy realms: NATO and the EU would

establish a harmonious functioning relationship, possibly with Common

Security and Defence Policy (CSDP) becoming de facto a European

caucus in NATO. Following years of progressive de alignment, Turkey

would align itself with CFSP statements and positions, greatly

enhancing the EU’s foreign policy projection, particularly in the troubled

neighbourhood.

With the resolution of the Cyprus question and the consolidation

of a Turkish-Israeli political rapprochement, Cypriot and Israeli gas,

alongside Azeri (and Iraqi) gas would flow through Turkish networks to

Europe, strengthening both the EU’s and Turkey’s energy security.

Turkey would also fully adopt and implement the energy acquis and

enter the Energy Community, becoming a veritable energy hub for

Europe and the lynchpin in a multiple pipeline southern energy corridor.

!

47!

Bunun gibi sağlam ilişkilerle Türkiye, büyük ekonomik yapı eksiklerini

giderebilir, tasarruf oranını arttırabilir, kronik cari hesap dengesizliklerini

giderebilir, daha sağlıklı enerji karışımına ulaşabilir, araştırmaya ve

geliştirmeye yatırım yapabilir ve siyasetle ve ekonomik piyasa arasında

kesin bir ayrım yapabilir. "Orta gelirli tuzağından" kaçınmak istiyorsa

Türkiye'nin bazı düzenlemeler ve reformlar yapması gerekmektedir.

Türkiye'nin tam üyeliğinin, uzun zamandır devam eden Kıbrıs

Sorunu'nun çözülmesini gerektireceğini varsayarsak, bu senaryo aynı

zamanda güvenlik ve enerji konularında büyük adımlar atacaktır. NATO

ve AB, muhtemelen Ortak Güvenlik ve Savunma Politikası ile uyumlu ve

işlevsel bir ilişki kuracaklar ve bu da NATO’da genel geçer bir Avrupa

topluluğu oluşturacaktır. Takiben Türkiye, OGSP bildirimleri ve

konumlarıyla bağlantılı olacak, AB dış politika tasarısını özellikle sıkıntılı

çevreleri büyük oranda şekillendirecektir.

Kıbrıs Sorunu'nun çözümü ve Türk-İsrail siyasi uzlaşma

dayanışmasıyla birlikte Kıbrıs ve İsrail doğalgazı, Azeri (ve Irak) gazına

ek olarak Türkiye'nin ağından Avrupa'ya akacak, hem AB'nin hem de

Türkiye'nin enerji güvenliğini arttıracaktır. Türkiye ayrıca enerji

müktesebatını tamamen benimseyip uygulayacak, ve Avrupa için

gerçek enerji merkezi ve güney enerji koridorunun çoklu boru hattının

kilit noktası olarak Enerji Topluluğu'na girecektir.

!

48!

In regards to migration and mobility, Turkey would complete its

transition from an emigration to an immigration country. Due to

economic development and reaching of a demographic plateau, Turkish

immigration to Europe, notwithstanding a full liberalization of the four

EU freedoms, would be contained. Turkey would adopt a more

restrictive visa policy towards its neighbours, while at the same time

acting as a liberalizing member state in the Council of the EU.

Finally, majorities both in Turkey and the EU would converge on

an inclusive definition of identity. Turkey would not be exclusively

European, but its European-ness would be the primus inter pares

component of its identity. Likewise, the attachment of most Europeans

to their local and national identities would persist, but with the

accomplishment of a post-crisis EU that is more united, effective and

politically legitimate, their attachment to civic values enshrined in

tomorrow’s Union, inclusive of Turkey, would also grow

incommensurably.

TRANSATLANTIC IMPLICATIONS OF TURKEY’S UNCERTAIN

EUROPEAN FUTURE

Turkey’s European future remains highly uncertain. This paper

has outlined the range of possible destinations, which while hypothetical

and stylized, highlight the diametrically opposite trajectories EU-Turkey

relations could take. Next, the paper turns to the repercussions these

scenarios may have for the United States.

!

49!

Göç ve hareketlilik açısından ele alındığında Türkiye, göç veren ülke

konumundan göç alan ülkeye doğru geçiş sürecini tamamlayacaktır.

Ekonomik kalkınma ve demografik dengeye ulaşım sayesinde

Türkiye'den Avrupa'ya göç, dört AB özgürlüğünün tam liberalleşmesine

rağmen sınırlanacaktır. Türkiye, Avrupa Birliği Konseyi'nde liberal üye

devlet olarak hareket etmesine rağmen komşularına yönelik daha

sınırlayıcı vize politikası benimseyecektir.

Son olarak, hem Türkiye'de hem AB'de çoğunluk, kapsayıcı bir

kimlik tanımına yönelecektir. Türkiye, sadece Avrupalı olmayacak, fakat

Avrupalılık, kimliğinin öncelikli bir parçası olacaktır. Benzer şekilde,

çoğu Avrupalının yerel ve ulusal kimliklerine bağlılığı devam edecektir,

fakat kriz sonrası AB'nin daha bütünleşmiş, etkili ve siyasi meşruiyeti

elde etmesiyle, yarının Birliği kapsamında ve Türkiye'nin de dahil

olmasıyla önemi artan vatandaşlık değerlerine olan bağlılık, ölçülemez

şekilde artacaktır.

TÜRKİYE'NİN BELİRSİZ AVRUPA GELECEĞİNE DAİR

TRANSATLANTİK YAKLAŞIMLAR

Türkiye'nin Avrupa'daki geleceği son derece belirsizdir. Bu

makale, varsayımlara dayanan ve biçimlendirilen bir dizi muhtemel varış

noktasını özetlemiş ve AB-Türkiye ilişkilerinin alabileceği taban tabana

zıt yörüngelerini açıklamıştır. Daha sonra makale, bu senaryoların

ABD'ye yan etkilerini ele alacaktır.

!

50!

Today in Washington, there are few who still believe in Turkey’s EU

membership. Whereas the United States had been a(n excessively)

vocal advocate of Turkey’s European integration throughout the 1990s

and early 2000s, Turkey’s EU accession is rarely talked about within the

Beltway these days. Partly due to the more low-key approach of the

Obama administration towards Western European affairs and due

largely to the objective slowdown of the accession process, Americans

have by and large given up on Turkey’s EU membership.

The scenarios outlined above unambiguously point to the fact that

EU Turkey convergence remains a critical U.S. interest. In the event of

an EU-Turkey competitive scenario, the U.S.-Turkey relationship would

probably suffer, adding unpredictability and unreliability to the

turbulence in the Middle East, where the U.S. would remain immersed

much to its chagrin. With the rise of extremist ideologies, undermining of

state borders, and unprecedented levels of violence and deepening

socio-economic malaise, ensuring Turkey is safely embedded in the

Euro-Atlantic community is crucial. In a scenario of complementarity,

with which many toy with on both sides of the Atlantic, the detachment

of Turkey from the Atlantic community would be attenuated and slow

down, particularly if a formula is found to include Turkey in TTIP.

!

51!

Washington'da bugün hâlâ Türkiye'nin AB üyeliğine inanan çevreler

bulunmaktadır. Birleşik Devletler, 1990larda ve 2000lerin başında

Türkiye'nin Avrupa bütünleşmesinin güçlü destekçilerinden biri olmasına

rağmen, Türkiye'nin AB’ye katılımı, günümüzde Capital Beltway'in

gündeminde çok fazla yer almamıştır. Kısmen Obama yönetiminin Batı

Avrupa meselelerine olan ılımlı yaklaşımı ve çoğunlukla katılım

sürecinin durgunluğu sebebiyle, Amerikalıların çoğu, Türkiye'nin AB

üyeliği konusunu rafa kaldırmıştır.

AB-Türkiye yakınlaşmasının yer aldığı senaryo, bu durumun ABD

için tartışmasız bir şekilde kritikliğini koruyacağını vurgulamaktadır. AB-

Türkiye rekabet senaryosunda ise ABD'nin büyük ölçüde hayal

kırıklığına uğradığı Orta Doğu'daki şiddetli çalkantıların tahmin

edilemezliği ve güvenilmezliği ile birlikte ABD-Türkiye ilişkisi büyük

ihtimalle olumsuz etkilenecektir. Devlet sınırlarının yavaş yavaş ortadan

kaldırıldığı, eşi benzeri görülmemiş seviyede şiddetin görüldüğü ve

Türkiye'nin Avrupa-Atlantik Topluluğu'na güvenli bir şekilde dahil eden

sosyoekonomik rahatsızlığın derinleştiği aşırı uç ideolojilerinin artması

önemli yer tutar. Son olarak, Atlantik'in her iki tarafının ele alındığı

tamamlayıcı senaryoda, özellikle Transatlantik Ticaret ve Yatırım

Ortaklığı'nda Türkiye'nin yer almasını sağlayan bir çözüm bulunursa

Türkiye'nin Atlantik Topluluğu'ndan ayrılması ivme kaybedip

yavaşlayabilir.

!

52!

This point was actually made by former Minister of Foreign Affairs

Ahmet Davutoğlu when he argued that TTIP would help to anchor

Turkey in the West in an article.

It is crucial to recognize that a complementarity scenario that falls

short of EU membership would fail to benefit the United States in a

comprehensive manner. Here it is worth recalling the main reason why

Washington adamantly insisted on Turkey’s European integration back

in the 1990s. It did so partly to rally credit in Ankara and to seek greater

strategic cohesion within the Atlantic community. But the main reason

why the U.S. vocally supported Turkey’s EU membership was because

it appreciated that only through a mixed domestic-foreign policy project

such as European integration, could Turkey’s domestic transformation

be truly encouraged. There are clear limits to how much an external

actor, even one as powerful and close as the U.S., can do to sustain a

comprehensive domestic reform process in Turkey. In this respect, the

EU has transformative power the U.S. lacks. Only a fully democratic

and prosperous Turkey can represent the “model partner” Barack

Obama boasted it was in the early days of his presidency.

What can the United States actually do to put the EU-Turkey

relationship on healthier footing in today’s context? American officials

should continue to support Turkey’s EU membership. Europeans

instinctively point out that the United States cannot persuade the Union

to include Turkey into its fold.

!

53!

Bu konu, bir makalede TTYO'nun Batı'da Türkiye'nin dayanak noktası

olmasına yardım edeceğini belirten Eski Dışişleri Bakanı Ahmet

Davutoğlu tarafından dile getirilmiştir.

Türkiye'nin AB üyeliğini elde edemediği tamamlayıcı senaryo, bu

durumun birçok açıdan ABD'nin menfaatine uygun olmayacağına yer

verir. Bu durum, Washington'ın 1990larda Türkiye'nin AB bütünleşmesi

konusunda ısrarcı tavrının ana sebebini açıklamaktır. Ankara itibar

kazanmak için kısmen Atlantik Topluluğu içinde daha güçlü bir stratejik

bağlılık arayışındadır. Fakat ABD'nin Türkiye'nin AB üyeliğini güçlü bir

şekilde desteklemesinin asıl sebebi, Avrupa bütünleşmesi gibi karma iç-

dış politika projesi yoluyla Türkiye'nin yerel değişiminin sağlanacak

olmasıdır. ABD kadar güçlü ve yakın olan dış bir aktörün bile Türkiye'nin

kapsamlı iç reform sürecini sürdürmesi hususunda yapabileceklerinin

belirli bir sınırı vardır. Bu çerçevede, ABD'de olmayan değişimci güç

AB'de vardır. Barack Obama'nın başkanlığın ilk zamanlarında

savunduğu "model ortak" kavramını, sadece tam demokratik ve zengin

Türkiye temsil edebilir.

Bugünkü bağlamda AB-Türkiye ilişkisini daha sağlam bir temele

oturtmak için Amerika Birleşik Devletleri ne yapabilir? Amerikalı yetkililer

Türkiye'nin AB üyeliğini desteklemeye devam etmelidir. Avrupalılar,

içgüdüsel olarak ABD'nin Birliği Türkiye'nin üyeliği konusunda ikna

edemeyeceğini düşünmektedir.

!

54!

This is true, but it is equally true that if the United States were to

abandon the goal of Turkey’s European integration, Turkey’s EU

vocation would not be well served. In the 1990s the United States

played a pivotal role in triggering closer ties between Turkey and the

European project. If played quietly behind closed doors, this role

continues to be important, particularly so at a time when European

introspection has been triggered by the Eurozone crisis.

Lastly and most importantly, the U.S. is the only external actor

that can contribute to removing the major obstacle in the side of the EU-

Turkey relationship: the Cyprus conflict. Peace talks in Cyprus were

revived in February of this year, but after a hopeful start, they soon ran

into the quicksand of pessimism and mutual recrimination so abundant

on the island. No matter what the potential bounties of reconciliation

may be bounties, which are increasingly apparent, today in view of

Eastern Mediterranean gas finds—if left to themselves, Cypriots are

unlikely to reach a solution to the conflict. The perceived risks in taking

a step into unknown territory is simply too great when measured against

the certainty of the present, which is anything but dire when compared

to the rest of the war-ravaged region. And yet, a relatively peaceful

present is Cyprus’s biggest curse, which not only reduces the parties’

incentive to reach a comprehensive settlement, but also distracts

international attention away from the conflict, particularly at a time when

the wider region is ablaze.

!

55!

Bu doğru bir kanıdır fakat Türkiye'nin Avrupa bütünleşmesi amacından

ABD'nin vazgeçmesi durumunda, Türkiye'nin AB uğraşısının başarılı bir

şekilde yerine getirilemeyeceği de eşit oranda doğrudur. 1990larda

ABD, Türkiye ve Avrupa projesi arasındaki yakınlaşmanın

tetiklenmesinde çok önemli bir role sahipti. Kapalı kapılar ardında bu rol

sessizce oynansaydı, özellikle Avro Bölgesi Krizi'nin tetiklediği Avrupa iç

gözlem zamanında rolün önemi devam ederdi.

Son olarak, ABD, AB-Türkiye ilişkisinde yer alan büyük bir engelin

ortadan kaldırılmasını sağlayacak tek dış aktördür. Bu engel, Kıbrıs

Sorunu'dur. Kıbrıs barış görüşmeleri 2014 yılının Şubat ayında yeniden

canlandı fakat umut vaat eden bir başlangıçtan sonra durum,

kötümserlik ve adada çokça görülen karşılıklı suçlama bataklığına

sürüklendi. Bugün Doğu Akdeniz gazı konusunda giderek belirginleşen

uzlaşmanın sunduğu cömertlik ne kadar hediye gibi olursa olsun, eğer

sorun Kıbrıslılara bırakılırsa çözüme ulaşmak pek olası değil. Savaştan

tahrip olmuş bölgenin geri kalanıyla ele alındığında berbat olması

dışında, günümüzün kesinliği ile karşılaştırıldığında, bilinmeyene adım

atmanın riski çok fazladır. Sadece tarafların kapsamlı bir uzlaşmaya

varmalarının caydırılması değil, ayrıca bölgenin büyük bir kısmının

hararetli olduğu dönemde sorunun çözümünde uluslararası dikkatin

başka yöne kaydırıldığı nispeten barışçıl olan gündem, Kıbrıs'ın en

büyük lanetidir.

!

56!

Vice-President Biden’s visit to Cyprus in May this year could have

marked the beginning of renewed U.S. attention to the conflict. A U.S.

political investment in the Cyprus peace process could concomitantly

spur cooperation on Eastern Mediterranean gas, open the way to EU-

NATO cooperation whose urgency is highlighted by the Ukraine crisis,

and re-dynamize the EU-Turkey relationship, warding off the spectre of

conflictuality in the U.S.-EU-Turkey triangle.

CONCLUSION

Drawing from the complex history of Turkey’s relationship with

Europe, the trajectory of Turkey’s European future is at once predictable

and highly uncertain. What can be safely predicted is that this close and

complex relationship will last in future, in both its collaborative and

conflictual elements. Much like the centuries-long history between the

two was marked by cyclical moments of cooperation and conflict, the

depth of current economic, political, security, societal and cultural ties is

such that it is difficult to imagine a clean break in Turkey’s relationship

with the EU. The very identities of Turkey and Europe are inextricably

tied to one another and ‘when your identity crisis has lasted for some

200 years it is no longer a crisis. It is your identity’. At the same time,

the future trajectory of the EU-Turkey relationship remains highly

uncertain.

!

57!

2014’ün Mayıs ayında ABD Başkan Yardımcısı Biden'in Kıbrıs ziyareti,

ABD'nin soruna yönelik ilgisinin tekrardan arttığına işarettir. Kıbrıs barış

sürecine ABD'nin siyasi yatırımı, Doğu Akdeniz gazı konusundaki

işbirliğini teşvik edebilir, Ukrayna krizi sebebiyle ivediliğin vurgulandığı

AB-NATO işbirliğinin yolunu açabilir ve ABD-AB-Türkiye üçgenindeki

çatışma durumunu önleyen AB-Türkiye ilişkisini tekrar canlandırabilir.

SONUÇ

Türkiye'nin Avrupa ile olan ilişkisinin karmaşık tarihi göz önünde

bulundurulduğunda, Türkiye'nin Avrupa'daki geleceğinin yörüngesi,

başta tahmin yürütülebilir ve fakat büyük oranda belirsizdir. Kesin olarak

öngörülebilecek konu ise hem işbirlikçi hem de çatışmacı unsurları

içeren bu yakın ve karmaşık ilişkinin gelecekte de devam edeceğidir.

AB ve Türkiye arasındaki yüzyıllık tarihin büyük bir kısmını, işbirliğinin,

çatışmanın ve Türkiye'nin AB ile olan ilişkisinin kesin olarak

bitirilmesinin güç olduğunu gösteren mevcut güvenlik konularıyla

ekonomik, siyasi, toplumsal ve kültürel bağların derinliğinin döngüsel

hareketleri oluşturmaktadır. Türkiye ve Avrupa'nın kimliği, ayrılamaz

şekilde birbirlerine bağlıdır ve "kimlik krizi 200 yıl kadar sürdüğünde, bu

durum artık bir kriz olmaktan çıkıp senin kimliğin haline gelmiştir.” Aynı

zamanda, AB-Türkiye ilişkisinin gelecekteki yörüngesi büyük oranda

belirsizdir.

!

58!

In outlining three scenarios for the future, this paper has extrapolated

elements from current reality that demonstrate that at the current

juncture all three scenarios, or combinations therein, remain distinct

possibilities. While both Turkey and the EU are in the same

metaphorical boat, the boat is on a journey whose destination is

unknown.

Gelecek için üç adet senaryoyu açıklayarak bu makale, mevcut ilişkilere

dayalı üç senaryonun veya bunların birleşiminin, kendilerine özgü

ihtimaller olarak kaldığını gösteren güncel olaylardaki unsurları ele

alarak yorumlamıştır. Hem Türkiye hem de AB varış noktasının

bilinmediği bir yolculukta aynı mecazi gemide seyretmektedir.

!

59!

COMMENTARY

I will start my commentary by focusing on the textual analysis of

the source text followed by the discussion of the translation strategies

that I applied during the translation process. I chose this political text, in

other words, Turkey and the European Union: A Journey in the

Unknown” written by Nathalie Tocci, mainly due to its up-to-date and

unique case in the history. The reason why I chose this text was that its

topic is very up to date; we read updates in the news almost every day

about Turkey’s admission to the EU, which is unique as being the first

case during the history of European integration that one admission

process takes this long.

The text foresees three main scenarios for Turkey’s future for the

EU and examines the United States’ impact on each scenario. Not only

the academic researches specialized in political science or international

relations but also lay people who are interested in Turkey’s journey

towards the European Union may boost their academic knowledge in

the field by reading this text.

Since the text concentrates on Turkey’s accession process to the

EU, it includes political terminology; especially that of EU. About its

language, I can say that it is not a difficult academic language that

employs highly sophisticated vocabulary, but it does not have a simple

language style, either. I can describe it as semi-academic and semi-

narrative language since it has both EU terminology and unique literary

!

60!

devices in certain sentences. This may compel its readers who are not

familiar with the EU terms to look up in the dictionary. On the other

hand, the sentences are of medium length and complicated due to

being full of various concepts.

Therefore, while translating the text from English to Turkish, I

tried to be consistent in my use of terms in different sections of the

whole text, applied domestication strategies mainly, but also from place

to place, strived to abide by the distinctive style of the source text in the

target text by finding their equivalence in the target language.

My source was mainly the glossary for the European Union,

prepared by Republic of Turkey Ministry for EU Affairs and published in

2009. Sometimes I felt the need to ask several parts to my thesis

advisor, Assist. Prof. Perihan Duygu Tekgül due to difficulties I faced

while translating some sentences and fragments from English to

Turkish.

I have dealt with many challenges during the translation process

owing to its nature as a political text. I came across many difficulties

mostly due to the semi-academic language use in the political text;

however, I have overcome and come up with various solutions by

applying different translation strategies. This commentary will focus on

the solutions that I found in translation.

!

61!

Some of the fragments and sentences that I found difficult and

the equivalences we have come up with my thesis advisor are as

follows:

Over centuries, relations between the two were characterized by

cooperation and convergence for instance, the deep economic, cultural,

artistic, and societal exchanges between the Ottoman Empire and

European powers and city-states in the fifteenth through to the

seventeenth centuries.

Yıllar boyunca aralarındaki ilişki, işbirliği ve yakınsamaya bağlı

olarak şekillenmiştir; örneğin, 15. yüzyıldan 17. yüzyıla kadar Osmanlı

İmparatorluğu ile Avrupalı güçler ve şehir devletleri arasında ekonomik,

kültürel, sanatsal ve toplumsal alanda önemli ölçüde alışveriş

gerçekleşmiştir.

In the source text, the use of the word “exchange” created

considerable challenge since there is no Turkish word whose meaning

fits 100% in this context. I tried to find an equivalence in line with

Gideon Toury’s statement that “In Search of a Theory of Translation”

where equivalence is not an ideal to reach but is a characteristic of a

translation focusing on how translation is, not how should be. (Toury,

1980) Therefore, I used “alışveriş gerçekleşmiştir” in the target

language so as to make the meaning closer.

The examples below are those where the style struck me as

semi-narrative and semi-academic; thus, challenging. The author used

!

62!

some metaphors in order to clarify the situation she is explaining. As

Eugene Nida clearly stated, “the translator must be a person who can

draw aside the curtains of linguistic and cultural differences so that

people may see clearly the relevance of the original message” (Nida

and de Waard 1986:14). Therefore, I tried to be that “translator” while

translating the text and I prefer to use the domestication method, where

the author approaches to the reader. For example, I translated “has

rested at the heart of the contested identity construction” as “kimlik

oluşum yarışının merkezinde yer almaktadır.” On the other hand,

“comatose state” is the situation of unconsciousness in the field of

medicine, and therefore, in order to make it understandable by target

readers, “in a comatose state for the best part” can be translated as “en

iyimser açıdan baktığımızda sürecin çıkmaza girmiş olduğunu

görmekteyiz. I decided to translate the fragment “ran into the

quicksand of pessimism and mutual recrimination so abundant on the

island” which describes the Cyprus Question, as kötümserlik ve adada

çokça görülen karşılıklı suçlama bataklığına sürüklendi” with the

help of my thesis advisor. The author used the phrase “at snail’s pace

or not opened at all” for the opening of the new chapters within the EU

for Turkey’s admission. I struggled while translating this into Turkish

since there is no exact phrase to convey the message, therefore I used

my creativity for this metaphor translated it as “kaplumbağa hızında

!

63!

ilerliyor ya da hiç açılmıyor.” Other examples to the challenging style

are:

This contrasting mix of conflict and cooperation has rested at the

heart of the contested identity construction of both Turkey and

Europe from the very outset.

Çatışma ve işbirliğinin bir araya gelerek oluşturduğu bu çelişkili

ilişki, başlangıçtan bu yana hem Türkiye’nin hem de Avrupa’nın kimlik

oluşum yarışının merkezinde yer almaktadır.

Yet in Turkey’s case, the path to membership has been fraught

with roadblocks and hurdles, making the final destination

uncertain at best.

Fakat Türkiye örneğinde üyeliğe giden yol, varılacak hedefi

bilinmeze sokan tuzak ve engellerle doludur.

Unlike any other candidate before it, its membership is nowhere

in sight.

Önceki diğer adayların aksine Türkiye'nin üyeliğini bir yere

konumlandırmak güçtür.

The examples below are those I found that the text has a semi-

narrative style as follows:

And yet at some point, when the dust settles and the future

EU’s contours are revealed, the enlargement process will necessarily

have to catch up with reality.

!

64!

Hal böyle iken bir noktada bulutlar dağıldığında ve AB'nin

gelecek sınırları belirlendiğinde genişleme sürecinin gerçekle aynı

düzeyde ilerlemesi gerekmektedir.

In security terms, Turkey would increasingly behave like a

“lone wolf,” acting unilaterally, bilaterally, or multilaterally with

European and non-European partners alike on a transactional basis

depending on the issue at stake.

Güvenlik açısından Türkiye git gide "yalnız kurt" tavrını

benimseyecek, hem Avrupa'da hem de Avrupa dışındaki ortaklarıyla

sürdürdüğü tek yönlü, çift yönlü veya çok yönlü ilişkilerde her bir

durumun koşullarına göre karar verecektir.

With deepening turmoil in the southern neighbourhood, irregular

transit migration from Turkey into the EU would persist as a thorn in

the side of the relationship, while Turkey’s open visa policy towards its

neighbours would continue to raise eyebrows in Brussels.

Türkiye'nin komşularına uyguladığı açık vize politikası, Brüksel'e

karşı hoşnutsuzluğun artmasına sebep olmasına rağmen güney

komşulardaki karışıklıklar ve Türkiye'den AB sınırlarına doğru düzensiz

transit göçler sorun olmaya devam edecektir.

The author preferred to use metaphors and depictions in order to

explain the cases that she is mentioning throughout the text. While

translating these, I could not help myself thinking to feel like translating

a literary text or a story which includes a great deal of metaphors.

!

65!

The EU, for its part, would sigh in relief.

AB ise rahat bir nefes alacaktır.

In this scenario, both sides would abandon the accession

process, but like an engaged couple that consensually

acknowledges they were never meant for one another, the EU and

Turkey would abandon their wedding plans, and instead remain

good friends.

Bu senaryoda, her iki taraf da müzakere sürecini feshedecek

fakat birbirlerine asla uygun olmadıklarını kabullenen nişanlı çiftler

gibi düğün planlarından vazgeçip arkadaş kalacaklar.

Peace talks in Cyprus were revived in February of this year, but

after a hopeful start, they soon ran into the quicksand of pessimism

and mutual recrimination so abundant on the island.

Kıbrıs barış görüşmeleri 2014 yılının Şubat ayında yeniden

canlandı fakat umut vaat eden bir başlangıçtan sonra durum,

kötümserlik ve adada çokça görülen karşılıklı suçlama bataklığına

sürüklendi.

As I stated previously, I mostly looked up the jargon and the EU

terminology from the EU Ministry’s glossary for the European Union,

which proved really helpful in most cases. However, there have been

some exceptions that urged me to make further research and find a new

term in Turkish. Sometimes I preferred not to translate a phrase since I

believe that not-translated version will be much more clear. For

!

66!

example, I decided to use “Milletler Cemiyeti çerçevesi içindeki

Aristide Briand’ın AB Soruşturma Komisyonu” for “Aristide Briand’s

Commission of Enquiry for European Union within the framework of the

League of Nations.” Here some examples from my translation and the

source text:

For pragmatic and strategic reasons, Turkey was ultimately

included in Aristide Briand’s Commission of Enquiry for European

Union within the framework of the League of Nations, while it was

excluded from the more idealistic pan-Europe proposal sponsored by

Richard Coudenhove-Kalergi.

Pragmatik ve stratejik sebeplerden dolayı son olarak Türkiye,

Richard Coudenhove-Kalergi tarafından sunulan nispeten daha idealist

pan-Avrupa önergesinin dışında tutulsa da Milletler Cemiyeti

çerçevesi içindeki Aristide Briand’ın AB Soruşturma

Komisyonu’na dahil edilmiştir.

The problem that I faced in this specific example while translating

this text is to translate the word “diaspora.” The word means a scattered

population of small geographical locations as well as exile of that small-

sized population from their homeland. When I had a glance on several

political texts in Turkish, I realized that the word “diaspora” are being

used directly; therefore, I decided to translate as “diaspora politikaları”

as well:

!

67!

Both Turks and Europeans would end up agreeing Turkey is not a

European country, which would noticeably complicate the integration of

Turkish migrant communities into the EU, who would become

increasingly susceptible to the diaspora policies of the Turkish

government aimed at leveraging EuroTurks for the purposes of self

aggrandisement.

Hem Türkler hem de Avrupalılar, Türkiye'nin Avrupa ülkesi

olmadığı konusunda anlaşmaya varacaklar; bu kanı da ego tatmini

amacıyla AvroTürkleri kullanmayı planlayan Türk hükümetinin

diaspora politikalarına gittikçe şüpheyle yaklaşan AB ile Türk göçmen

topluluklarının bütünleşmesini önemli ölçüde zora sokacaktır.

On the one hand, in political terminology, the gas corridor from

the Middle Eastern region to Europe is called “Southern Gas Corridor.”

However, “Southern Corridor” is simply used in the source text. My

thesis advisor pointed it out for me to do research for it. At the end of

my research, , I came to the conclusion that both concepts can be used.

I tried to be consistent to the source text and source-oriented as Şehnaz

Tahir Gürçağlar explained in her book “Çeviri’nin ABC’si” as having the

aim to translate source text and its elements without taking into target

audience and culture traits. (Gürçağlar, 2011:127)

The Southern Corridor would not be fully realized as a corridor

of multiple routes transporting multiple energy sources, while Turkey

would fail to develop into an energy hub for Europe.

!

68!

Türkiye Avrupa için bir enerji rotası olamazken Güney Koridoru

aslında, birçok enerji kaynağını taşıyan çoklu rota koridoru olarak

geliştirilemeyecektir.

Similarly, there is no translation for visa liberalization in the

glossary that the Ministry for EU Affairs in Turkey prepared. My thesis

advisor suggested me to use “vize serbestisi” for visa liberalization

since it is the word that is used by the ministry and the media

nowadays.

The double deal reached in December 2013 on a readmission

agreement and visa liberalization roadmap would break down, as a

Turkey estranged from the EU would fail to garner the necessary

qualified majority in the Council of the EU on visa liberalization.

2013 yılının Aralık ayında, gerikabul konusunda çifte antlaşmaya

varıldı ve Türkiye'nin AB'den uzaklaşması, vize serbestisi konusunda

AB Konseyi'nde gereken nitelikli çoğunluğa varılamadığından, vize

serbestisi haritası bozuldu.

At times, Tocci’s style of writing is so heavy that one may

misunderstand and think that her statements are controversial. In the

following example, I felt that her point was controversial and thus, I had

to read and analyze several times. The author implies that few people

think the Western Balkan countries would not be able to be EU

members; however, in the Turkish case, people are not that “certain” for

!

69!

Turkey’s future towards the EU. At the first glance, I thought that it is

irrational but with the help of my advisor, I did understand.

Despite all the complications of the enlargement process to the

Western Balkans, few question these countries will eventually enter the

Union. Such certainty does not manifest in debates about EU

enlargement to include Turkey.

Batı Balkan ülkelerinin genişleme sürecinin karmaşıklığına

rağmen çok az sayıda kişi bu ülkelerin sonunda Birliğe üye

olamayacağını savunmuştur. Türkiye'nin AB genişlemesine dahil edilme

konusundaki tartışmalarda, bu kesinlik kendini göstermemektedir.

While translating from English into Turkish, the translator mostly

needs to change the word order since their syntaxes are different. I

adopted approach of dynamic equivalence supported by Eugene Nida

in this context. “The dynamically equivalent translation is ‘interlingual

communication’ which overcomes the linguistic and cultural differences

that impede it.” (Venuti, 2004:22) For instance, “caution” was used as a

verb in the source language, but I translated it as a noun in the Turkish

target text. There are also similar examples from the source and target

text, which are:

At the same time, a longer-term and more dynamic assessment

of the relationship would caution against excessive pessimism,

pointing to the depth and longevity of the relationship and its cyclical

ups and downs over the decades.

!

70!

Aynı zamanda ilişkinin uzun vadede daha aktif bir şekilde

değerlendirilmesi, ilişkinin derinliği ile uzunluğuna ve yıllar boyunca

devam eden iniş çıkışlarına işaret eden aşırı kötümserliğe karşı uyarı

niteliğindedir.

Growing political, economic, security, and societal

estrangement would finally impact upon the ideational relationship

between Turkey and the EU.

Büyüyen siyasi, ekonomik, ve sosyal konularda ve güvenlikte

yabancılaşma, en sonunda Türkiye ve AB'nin düşünsel ilişkini

etkileyecektir.

Much like the centuries-long history between the two was marked

by cyclical moments of cooperation and conflict, the depth of current

economic, political, security, societal and cultural ties is such that it

is difficult to imagine a clean break in Turkey’s relationship with the EU.

AB ve Türkiye arasındaki yüzyıllık tarihin büyük bir kısmını,

işbirliğinin, çatışmanın ve Türkiye'nin AB ile olan ilişkisinin kesin olarak

bitirilmesinin güç olduğunu gösteren mevcut güvenlik konularıyla

ekonomik, siyasi, toplumsal ve kültürel bağların derinliğinin

döngüsel hareketleri oluşturmaktadır.

The Kurdish Question is a huge obstacle for Turkey’s journey

towards the European Union; therefore, almost every article discussing

this process refers to the Kurdish Question. However, the issue that the

author touched upon is not for civilian Kurdish communities, but terrorist

!

71!

activities and organizations. Since I am Turkish, and most Turkish

people are very sensitive about this hot topic, I have to double check for

the appropriate usage of the term. Therefore, I consulted my thesis

advisor, along with the lecturers in the Political Science and

International Relations Department. At the end, I decided to translate as

“Kürt Sorunu” since I believe it has a vague meaning, it does not directly

address a specific community or organization.

Thus, a solution to the Kurdish question would be partial and

unsustainable at best.

Bu yüzden, Kürt Sorunu’na yönelik çözümler taraflı ve

sürdürülemez olacaktır.

[…] Turkey would resolve its decades-old Kurdish question on

the basis of amnesty to PKK militants and some form of territorial

autonomy or the south-east.

[…]Türkiye, PKK militanlarını affederek ve güneydoğu bölgesinde

karasal özerklik vererek yıllarca süren Kürt Sorunu’nu çözecektir.

Another word that challenged me was, the verb “to dock”, which

means joining (as two spacecrafts) mechanically while in space. The

author used this verb twice consecutively in the text in order to create a

metaphor for the situation. We may understand the case with examples

as follows:

!

72!

In order to hedge against the trade diversion risk stemming from

TTIP, Turkey would either succeed (alongside NAFTA and EFTA

countries) to “dock” itself to TTIP, [...]

TTIP'den kaynaklı, ithal edilen ürünlerin değişme riskine karşı

önlem alabilmek için Türkiye, ya kendisini Transatlantik Ticaret ve

Yatırım Ortaklığı'na “eklemlemeyi” başaracak, […]

In this scenario, it would be in the EU’s interest to ensure that

Turkey is given a chance to “dock” as long as TTIP is indeed

concluded with provisions that allows for its enlargement.

Bu senaryoda TTIP, genişlemeyi mümkün kılan hükümleri

gerçekten tamamladığı sürece Türkiye'ye “eklemlenme” şansının

verilmesi, AB'nin çıkarlarını destekleyen bir durumdur.

As translators, we are taught to be consistent while translating at

universities. While translating this text, I tried to be consistent with

terminology as much as possible in the whole text. However, for certain

words, I had to prioritize meaning over consistency and decide case by

case. In the following examples, the author uses the phrasal verb “to

scale down,” which is not technically a subject-specific term; therefore I

did not feel that I had to use the same word in each instance. As a

translator, I do believe that these strategies created a more accurate

and true translation in the target language.

The Western Balkans and Turkey have both been victims of this

scaling down of European attention.

!

73!

Hem Batı Balkan ülkeleri hem de Türkiye, Avrupa’nın ilgisinin bu

şekilde azalmasından payını almışlardır.

However, the contractual basis for the EU-Turkey economic

relationship would be scaled down from a customs union to a free

trade agreement.

Ancak AB-Türkiye ekonomik ilişkisinin anlaşmaya dayalı temeli,

gümrük birliğinden serbest ticaret antlaşmasına geçerek değeri

azalacaktır.

The political class in Turkey would agree on the desirability of

scaling down the economic relationship with the EU, freeing its hands

to pursue a pro-active and reciprocal external trade policy.

Türkiye'deki siyasi sınıf, önetkin ve karşılıklı dış ticaret politikasını

sürdürmek için hareket özgürlüğü veren, AB ile ekonomik ilişkinin

indirgenmesi taraftarı olacaktır.

!

74!

REFERENCES

1. Gürçağlar, Şehnaz Tahir. (2011). Çeviri'nin ABC'si, İstanbul: Say

Yayınları.

2. Nida, E.A. and de Waard, J. (1986) From One Language to

Another: Functional Equivalence in Bible Translating, Nashville:

Thomas Nelson.

3. Toury, Gideon (1980) In Search of a Theory of Translation. Tel

Aviv: Porter Institute for Poetics and Semiotics

4. Venuti, Lawrence (2004). The Translator's

Invisibility. London: Routledge

!

75!

CONCLUSION

It is very fruitful for a person to implement such a project for

graduation in many aspects. By preparing such a graduation project, I

had the chance to apply all the methods that I have learnt during my

academic study. The translation process helped me increase my

political terminology, especially in the field of European Union, along

with my translational and analytical skills. Moreover, the commentary

was a space where I could explain my decisions in the light of the

translation theories. My thesis advisor, Associate Professor Ms. Perihan

Duygu Tekgül provided guidance for me throughout my graduation

project. I would like to express my gratitude for her endless efforts

whenever I needed the most.

I can confirm that translation project is a very demanding task to

follow throughout the whole semester. The text that I chose for

translation project was challenging due its semi-academic and semi-

literary style. In addition, sometimes I needed to coin new terms to

make my translation easy to follow. I hope that the terms that I found

will be in use in Turkish by the political communities in the future.

Translation Project

Recommended publications

S3 File

Shells of monotone curves

Translation project

A generalization of projective space