FIGURE 6 - uploaded by Mustafa Aydin
Content may be subject to copyright.
TURKISH OVERSEAS MILITARY PRESENCE IN NUMBERS AS OF JANUARY 2020.
Source publication
This report analyzes Turkey’s current foreign policy and its pronounced role as a regional security actor. It pinpoints deeper determinants and limitations of the policies that can be observed in different theatres of involvement. It identifies perceptions of policymakers and their political allies about Turkey’s needs, goals, limitations, and nati...
Context in source publication
Context 1
... has also established a military base at the Tariq bin Ziyad military base outside Doha, Qatar, in October 2015 and reinforced it with navy and air units in August 2019. 47 Demonstrating an ability to extend its power projection beyond its immediate neighborhood, Turkey has also been part of twelve UN, NATO and EU led peace support operations abroad in Afghanistan, Kosovo, Bosnia-Herzegovina, Lebanon, Somalia, and Iraq 4 8 (See Figure 6). ...
Citations
... The effective use of drone technology in internal and regional disputes contributed to the government's policies to make Turkey a regional power and ensured border security and regional stability. More importantly, this drone-based military success mobilises domestic support for the AKP to stay in power (Neset et al. 2021). It is argued that recent operations where the Turkish army heavily used home-grown technologies garnered around 70% overall support. ...
The emerging middle powers in the Global South increasingly seek to produce domestic defence technologies. Drones in particular have become an important feature of middle power activism. The existing literature heavily focuses on the outcomes of the diffusion of drone technologies for regional and global politics. Yet not much has been written on the domestic impact of home-grown military technologies in middle powers. Therefore, we ask how the manufacture, export and use of drones promote regime survival, focusing on the case of Turkey. Turkey is a critical case because of its demonstrated middle power status and heavy investment in the development of armed drone platforms. Turkey's drone programme and warfare have considerably raised the international profile of the country's burgeoning defence sector. Yet we argue that the use of military tech also has boosting effects on domestic regime survival. This happens in three ways: promoting techno-nationalism and pride, strengthening border security and shaping regional order, and contesting global dynamics on the basis of national interests, security and self-sufficiency.
İnsansız hava araçlarının dünya genelinde birçok kullanım alanı mevcuttur. Multidisipliner alanda kullanılan bu araçlar Türkiye Cumhuriyeti’nin terörle mücadele sürecinde taktiksel değişimi beraberinde getirmiş ve Millî Teknoloji Hamlesi kapsamında Türkiye’nin uluslararası güvenliğe katkısı açısından büyük öneme sahip olmuştur. IHA/SIHA üretimi sürecinde bu konuda çığır açan çalışmalar resmî kurumlar ve BAYKAR gibi şahsi girişimler tarafından geliştirilmiş ve Türkiye’nin liderlik ettiği sınır ötesi operasyonlarda önemli başarılar kat edilmiş ve bölgesel güvenliğin sağlanmasında Türkiye önemli bir rol oynamıştır. 1990’lardan bu yana yurtdışı bağımlılık neticesinde satın alınan cihaz ve silahların veri güvenliği sağlanamadığından ülke kendi savunma sanayi stratejisini oluşturmuş ve başarılı bir istihbarı temel ile havadan havaya füze atma kapasiteli son teknoloji savaş uçakları ve insansız hava araçları ile yapılan operasyonlar başta DAEŞ olmak üzere terör örgütlerinin hareket kabiliyetlerini önemli ölçüde kısıtlamış ve Türkiye’yi bölgesel ve uluslararası güvenlik alanında önemli bir oyuncu hâline getirmiştir. Ülkelerin bağımsızlığının sadece özgürlük ve demokrasi yönetimi ile sınırlandırılamayacağı günümüzde bir ülkenin kendi güvenliği için özellikle savunma sanayisinde yenilikler yapıp ilerleme kaydedebilmesi gerekmektedir. Türkiye’nin son yıllarda önemli bir ivme kazandığı insansız hava aracı sistemleri hem devlet güvenliği hem de bölgesel ve uluslararası güvenlik hususlarında ülkenin yeni bir rol elde etmesini sağlamıştır. Bir başka deyişle bu araçlar geleneksel askeri hava araçlarına kıyasla maliyet etkinliği ve riskin az olması gibi avantajlara sahip olup ayrıca Türkiye’nin IHA/SIHA’larını kendi iç güvenlik operasyonlarında ve sınır güvenliği gibi alanlarda kullanması bu teknolojinin stratejik önemini artırmıştır. Türkiye’nin bu alandaki ilerlemesi, uluslararası güvenlik politikaları ve savunma sanayisi trendleri açısından da önemli bir gelişme olarak değerlendirilebilir. Bu teknolojik gelişmelerin, Türkiye’nin dış politika ve savunma stratejilerini nasıl etkilediği konusunda detaylı bir analiz yapmak, bu konunun karmaşıklığını daha iyi anlamamıza yardımcı olabilir.
This chapter analyzes the factors that contributed to a more general foreign policy re-orientation and ascendence of an activist naval posture between 2016 and 2020. In essence, it shows that the main difference between previous decades and the post-2016 era is that Blue Homeland’s policy prescription ceased to be just a proposed naval doctrine within the military realm, and instead acquired both practical and symbolic dimensions in the political realm. Based on the pillars of a new strategic paradigm, Blue Homeland ascended as an outcome of power consolidation in domestic politics and re-securitization in foreign policy.
Amidst multiple foreign policy flip-flops of the Turkish government, the Middle East is where observers agree most about the explanatory priority of ideational factors over realpolitik calculations. The assertive foreign policy activism to extend the country’s role in the region has largely been linked to the Islamist leanings of the ruling Justice and Development Party (AKP). This study revisits Turkey’s Middle East policy with a particular focus on the AKP’s relations with the Muslim Brotherhood (Ikhwan al Muslimin), which marked Turkish foreign policy formulation and implementation in multiple theatres from Yemen to Egypt to Libya. Using a neoclassical realist approach, it argues that the AKP’s ideological ties to the Ikhwan are significant for the availability of new resources but Turkish foreign policy behavior in the Middle East, including relations with the Ikhwan, reflects a grand strategy to respond to systemic and sub-systemic stimuli.
